________________
આપ્તવાણી-૧
૧૭૫
૧૭૬
આપ્તવાણી-૧
દોષ જ રહ્યા નથી.” ત્યારે હમણાં ગાતો હતો ને કે, ‘હું તો દોષ અનંતનું ભાજન છું કરુણાળ !” ભાઈ કહે, “એ તો ગાવામાં તો ગાવું જ પડે ને ! પણ દોષ તો નથી જ.’
ઓત્તારીની ! આ તો ભગવાનને ય તે છેતરવા માંડ્યા ! ભગવાન શું કહે છે, કે જેનામાં બે દોષ હોય તે તો ત્રણ જ કલાકમાં મોક્ષે જાય ! આ તો મોટા મોટા મહારાજોને, આચાર્યોને કોઈ પૂછે કે, તમારામાં દોષ કેટલા ? તો તે કહેશે કે, બે-ત્રણ હશે. એટલા દોષે તો ત્રણ જ કલાકમાં મોક્ષે જાય. આ તો દોષથી અહીં પડ્યા છે અને જો પૂછીએ કે, બીજાના દોષ બતાવો, તો પાર વગરના દોષો બતાવે પણ પોતાનો એકુય ના દેખાય. દરેકને બીજાના દોષ જોતાં આવડે. આત્મા પ્રાપ્ત થયા પછી જ પોતાના દોષ દેખાય, નિષ્પક્ષપાતીપણું ઉત્પન્ન થઈ જાય. જો પોતાના દોષો જોતાં આવડ્યા હોત તો મોશે પહોંચી ગયા હોત અને ના ગયા હોત તોય જ્ઞાની પુરુષ જેટલા ઊંચા સ્ટેજે પહોંચી ગયા હોત !
આમાં કોઈ દોષિત નથી. આ કાળ જ એવો છે. સંજોગવશાત્ બધું થાય છે, એમાં એમનો શો વાંક ?
કોઈનાય અવગુણ ના જોવાય. જોવા હોય તો પોતાના જુઓને ! આ તો બીજાની ભૂલો જોઈએ તો મગજ કેવું ટાઈટ થઈ જાય છે ! એના કરતાં બીજાના ગુણો જોઈએ તો મગજ કેવું ખુશ થઈ જાય છે !
સામાની ભૂલ ના દેખવી. આપણી ભૂલને સુધારી લેવી જોઈએ. હિસાબ વગર તો કોઈ અવળું ના બોલે.
જો પોતાની એક ભૂલ જડે તો ભગવાને તેને માણસ કહ્યો છે. જે ભૂલથી ઘોર જંગલમાં વિચરતો અટકે ને તેને ભૂલ જડે તે માનવ છે. એની ભૂલને બતાવનારને ભગવાને ‘અતિ માનવ” (સુપર હ્યુમન) કહ્યો છે.
આ જગતમાં બધું જ જડે પણ પોતાની ભૂલ ના જડે. માટે જ પોતાની ભૂલો દેખાડવા જ્ઞાનીની જરૂર પડે. જ્ઞાની પુરુષ જ એવા સર્વ સત્તાધારી છે, કે જે તમને તમારી ભૂલ દેખાડી તેનું ભાન કરાવી આપે ને ત્યારે જ એ ભૂલ ભાંગે. એ ક્યારે બને ? જ્યારે જ્ઞાની પુરુષનો ભેટો થાય અને તમને નિષ્પક્ષપાતી બનાવે. તમારી જાત માટે પણ નિષ્પક્ષપાતીપણું ઉત્પન્ન થાય ત્યારે જ કામ સરે. સ્વરૂપનું ભાન જ્યાં સુધી જ્ઞાની પુરુષ ના કરાવી આપે ત્યાં સુધી નિષ્પક્ષપાતીપણું ઉત્પન્ન ના થાય. “જ્ઞાન” કોઈનીય ભૂલ ના કાઢે. બુદ્ધિ સર્વની ભૂલ કાઢે, સગા ભાઈનીય ભૂલ કાઢે.
પ્રશ્નકર્તા : ‘દાદા', વ્યવહારમાં મોટો નાનાની ભૂલ કાઢે, નાનો એનાથી નાનાની ભૂલ કાઢે ભૂ પોઈન્ટની અથડામણમાં, એ કેમ ?
દાદાશ્રી : આ તો એવું છે કે મોટો નાનાને ખાઈ જાય. તે મોટો નાનાની ભૂલ કાઢે એના કરતાં આપણે કહીએ, મારી જ ભૂલ. ભૂલ જો માથે લઈ લઈએ તો એનો ઉકેલ આવે. અમે શું કરીએ ? બીજો જો સહન ના કરી શકે તો અમે અમારે જ માથે લઈ લઈએ. બીજાની ભૂલો ના કાઢીએ. તે શા હારુ બીજાને આપીએ ? આપણી પાસે તો સાગર જેવડું પેટ છે. જુઓને, આ મુંબઇની બધી જ ગટરનું પાણી સાગર સમાવે છે ને ? તેમ આપણેય પી લેવાનું. તેથી શું થશે, કે આ છોકરાંઓ ઉપર, બીજા બધા ઉપર, પ્રભાવ પડશે. એય શીખશે. બાળકોય સમજી જાય કે તેમનું
જેટલા દોષો દેખાયા એટલા વિદાયગીરી લેવા માંડે. જ્ઞાની પુરુષની કૃપા થાય એટલે દોષો દેખાવા માંડે. પહેલાં તો પોતે અનંત દોષનું ભાજન છે એવું જાણે એટલે દોષો ખોળવા માંડે, તપાસ કરવા માંડે. તે પછી દોષો દેખાવા લાગે. જો દોષ ના દેખાય તો તે પ્રમાદ. એ અનંત દોષનું ભાજન છે એવું જાણ્યું એટલે એની મેળે દોષ દેખાવા લાગે. પણ આ તો બહેરા અને ઘેર ચોર પેઠો તે શું થાય ? પછી ભલેને વાસણ ખખડે પણ સંભળાય તો ને !
જેટલા દોષો દેખાય એટલા વિદાયગીરી લેવા માંડે. જે તે ચીકણા હોય તે બે દહાડા, ત્રણ દહાડા, પાંચ દહાડા, મહિને કે વર્ષે, પણ એ દેખાય એટલે ચાલવા જ માંડે. અરે, ભાગવા જ માંડે, ઘરમાં જો ચોર પેઠો હોય તો, તે ક્યાં સુધી બેસી રહે ? માલિક જાણતો ના હોય ત્યાં સુધી. માલિક જો જાણે કે તરત જ ચોર નાસવા માંડે.
