________________
આપ્તવાણી-૧
૧૯૩
૧૯૪
આપ્તવાણી-૧
છે, તેથી આ તો અરીસાય સસ્તા થઈ ગયા છે. નહીં તો અરીસો અલૌકિક વસ્તુ છે ! કેવી છે પુદ્ગલની કરામત ! આ ચકલી અરીસા સામે બેસે તો એનું જ્ઞાન બદલાતું નથી, પણ તેની બિલીફ માન્યતા બદલાય છે. તે તેને મહીં ચકલી છે એવી બિલીફ બેસે છે, તેથી ચાંચો માર માર કરે છે. તેવું જ આ જગતમાં છે. એક અંદન ઉછાળ્યું તેથી સામે કેટલાંય સ્પંદનો ઊછળે. જ્ઞાન બદલાતું નથી, પણ બિલીફ બદલાય છે. બિલીફ ક્ષણે ક્ષણે બદલાય. જો જ્ઞાન બદલાતું હોય તો આત્મા જ ના રહે. કારણ આત્મા અને જ્ઞાન એ કંઈ બન્ને એકબીજાથી જુદી વસ્તુ નથી. આત્માનું સ્વરૂપ જ જ્ઞાન સ્વરૂપ છે. જેમ વસ્તુ અને વસ્તુના ગુણ સાથે જ રહે છે અને જુદા પડતા નથી તેમ ! આ તો એવું છે કે બિલીફથી કહ્યું તેવું થઈ જાય
ફ્લેશ
‘ક્લેશનાં વાતાવરણમાં જેને જરાય ક્લેશ ના થાય, તેનું નામ મોક્ષ.”
ક્લેશમય વાતાવરણ તો આવ્યા જ કરે. આ તડકો નથી પડતો ? આ બારણાં હવાથી ફટાફટ નથી થતાં ? એમ તો થયા કરે. બારણાં ભટકાતાં હોય તો જરા દૂર ઊભા રહે, આ hશનું વાતાવરણ ના હોય, તો મુક્તિ ચખાય શી રીતે ? દાદાનો મોક્ષ એવો છે કે ચોગરદમથી ક્લેશનું વાતાવરણ, છતાં મુક્તિ રહે !
ભગવાને કશાય બંધન કહ્યું નથી ! ખાય છે, પીવે છે એ પ્રકૃતિ છે પણ આત્માનો ક્લેશ ભાંગ્યો એ જ મોક્ષ. બાકી ખીચડી હોય કે કઢી, એમાં કશું આઘુંપાછું થવાનું નથી.
ગમે ત્યારે, ગમે તેવું વાતાવરણ આવે, છતાં ક્લેશ ના થાય, તો તું બધાં શાસ્ત્ર ભણી ચૂક્યો. બહાર ગમે તેવું વાતાવરણ આવે અને તેથી ઊલટી થવા જેવું પણ લાગે ને જેમ તેને દાબ દાબ કરે ને ચોખ્ખો દેખાડે, તેમ મહીં ક્લેશ થયા છતાં ભડકો ના થાય તો સમજવું કે શાસ્ત્ર ભણી રહ્યો. ગુરુ-શિષ્યનેય ક્લેશ થઈ જાય !
જ્ઞાની પુરુષ મળ્યા પછી તો ગમે તેવાં ક્લેશનાં વાતાવરણમાં
મહીં ક્લેશ ઊભો જ ના થાયને ! આ ‘દાદાએ મહાત્માઓને કેવું જ્ઞાન આપ્યું છે ! ક્યારેય ક્લેશ ના થાય અને વીતરાગ સુખ રહે ! ક્લેશ ભાંગ્યો, તેનું નામ જ મુક્તિ. અહીં જ મુક્તિ થઈ ગઈ !
ક્લેશમાં તો શું હોય ? જીવ બળ્યા જ કરે. ઓલવો તોય ઓલવાય નહીં. જીવ એ બાળવાની વસ્તુ નથી ! કપડું બળતું હોય તો બળવા દેજે પણ જીવ ના બાળીશ. આ તો આખો દહાડો, રાત-દહાડો ક્લેશ કર્યા જ કરે. થોડીવાર મોહની જગ્યામાં ડૂબી જાય ને પછી પાછાં લેશમાં બળ્યા કરે. આખું જગત ક્લેશમાં જ ડૂબેલું છે. આજે તો બધા ‘ફ્લેશવાસી’ જ છે. એ તો મૂર્છાથી ભુલાઈ જાય છે. બાકી ફ્લેશ ભાગે નહીં ને ફ્લેશ ભાંગ્યો તો મુક્તિ.
અત્યારે તો બધે ક્લેશનાં મોજાં ફરી વળ્યાં છે. ખાતી વખતેય ક્લેશ અને જો આથી વધારે થાય તો માંકણ મારવાની દવા લાવે. આજે તો સહન ના થાય એટલે મૂઆ માંકણ મારવાની દવા પી લે. તે શું એનાથી અંત આવી ગયો ? આ તો આગળ ઠેલ્યું તે અનેકગણું કરીને ભોગવવું પડશે, તેના કરતાં ગમે તેમ કરીને આ વખત કાઢી નાખને ! આ તો નરી અણસમજણ જ છે.
આ દુઃખો ક્યાંથી આવ્યાં ? દુખિયા માણસનાં શરણાં લીધાં તેથી જ. સુખિયા માણસનું શરણું લીધું હોય તો દુ:ખ આવે જ શા માટે ? ‘દાદા’ તો સંપૂર્ણ સુખિયા, તે તેમનાં શરણાં લીધાં, પછી વાંધો જ ક્યાંથી ? જેટલા ઘાટવાળા છે ને કંઈ પણ ઘાટ છે તે દુખિયા. તેવાનું શરણું લે, તે પછી દુ:ખી જ થાયને ! જે દુખિયો હોય તે પોતાનું દળદર ફેડી શક્યો નથી, તો તે આપણું શું ફેડી શકશે ? જે પૂર્ણ સ્વરૂપ છે, અનંત સુખના ધામ છે, જેને કોઈ પણ જાતનો ઘાટ નથી, કોઈ ઈચ્છા રહી નથી ત્યાં આગળ જાય અને તેમનું શરણું લીધું તે પછી પૂર્ણ જ થવાય.
આ ક્લેશ વધી જાય તેને કંકાસ કહેવાય. તે કંકાસિયા જોડે મૈત્રીભાવ લોક શી રીતે રાખી શકે ? આ તો ખાટી છાશ ત્યાં મોળી કરવા જેવું. તેથી તે પોતેય ખાટા થઈ જાય. એનાથી તો દૂર રહેવાય તો સારું
