________________
આનંદઘનજી. સ્થિતપ્રજ્ઞ પુરુષ. પૂજ્ય મહોપાધ્યાયજી યશોવિજય મહારાજ આનંદઘન અષ્ટપદીમાં તેમને માટે કહે છે : ‘તાકો સરૂપ ભૂપ, ત્રિકું લોગથૅ ન્યારો; વરસત મુખપર નૂર...’ કેવા હતા એ સાધનાના શિખર પુરુષ ? ‘ત્રિકું લોગથૅ ન્યારો.’ ત્રણે લોકથી ૫૨. દુન્યવી કોઈ આકર્ષણ જેમને સ્પર્શી શકતું નથી એવી એ વિરલ વિભૂતિ.
અને એથી જ, રાજરાણી પ્રસન્ન થાય, અને પોતાની કીર્તિ પ્રસરે... આવી ક્ષુદ્ર લૌકિક વાર્તાનો એમના આભામંડળમાં પ્રવેશ જ શક્ય નહોતો.
એમણે એક ચિઠ્ઠીમાં લખ્યું : ‘રાજરાણી કો બેટા હો તો ભી આનંદઘન કો ક્યા, ન હો તો ભી આનંદઘન કો ક્યા ?' ચિઠ્ઠી રાણીએ શ્રદ્ધાથી લીધી. માદળિયામાં રાખી.
રાજરાણીને પુત્ર થયો હોય તો એમાં એણીની શ્રદ્ધાનો ચમત્કાર માની શકાય. તીવ્ર શ્રદ્ધા. કાર્ય સાકાર.
બીજી વિભાવના આ પણ કરી શકાય : પરમ સાક્ષીભાવના સ્તર પર બેઠેલ સાધકની નાનકડી પણ ચેષ્ટા પરિણામમાં પલટાઈ શકે છે. ચિઠ્ઠી ઉછાળવાની - આપવાની ક્રિયા પરમ સાક્ષીભાવના સ્તર પરથી થયેલી.
=
ચિઠ્ઠીમાં લખ્યું હતું તેમ રાજરાણીને પુત્ર થાય, ન થાય એની જોડે આ સાધનાના શિખર-પુરુષને કોઈ જ સંબંધ નહોતો. અને એથી એ બે-પાંચ સેકન્ડની ક્રિયા સામી બાજુ પરિણામમાં પલટાઈ
હા, સામી બાજુ. આ બાજુ તો કોઈ સ્પૃહા જ નહોતી, પરિણામની કોઈ ઝંખના જ નહોતી...
સમાધિ શતક
*|*
