________________
“બા પિતાની તો કોઈ ચિંતા નથી. આજ સુધી તેના ઉપચારો કરવા પૈસાની સામે કદી જોયું નથી. પણ ભૂતે જે ઉપાય જણાવ્યો છે તેમાં પૈસાની જરૂર નથી. હું તો ખૂબ મુંઝાઈ ગયો છું. આ ઉપાય નહિ થાય તો દસ દિવસ પછી શું થશે? તેના વિચારથી ધ્રૂજી જાઉં છું. દુઃખી દુઃખી થઈ જાઉં છું.”
“જે ઉપાય હોય તે કહો. જરાય ચિંતા ન કરો. અમારાથી જે સહકાર આપવા જેવી હશે તે બધી આપીશું. પણ મારી દીકરીનો વાળ પણ વાંકો ન થવો જોઈએ. બોલો તો ખરા! તેણે શું ઉપાય જણાવ્યો?”
શું કહું? મારી જીભ ઉપડતી નથી. કારણકે તેમાં તમારે અપમાનજનક સ્થિતિમાં મૂકાવું પડે તેમ છે.”
“જમાઈરાજ! મારી દીકરીને જીવાડવા માટે જે કાંઈ કરવું પડે તે કરવા તૈયાર છું. તમારે જરાય ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. મને કહો, મારે શું કરવાનું છે?”
“જુઓ બા! તમે તેવું કરો તે હું ઈચ્છતો નથી. પણ તમારો આગ્રહ છે તો ભૂત જે કહે છે તે કહું છું. ભૂતે કહ્યું છે કે, “આ સ્ત્રીની મા માથે મુંડન કરીને, મોઢે મેશ લગાડીને, બધા કાળા કપડાં પહેરીને, માથે ઘુમટો તાણીને મારી સામે અડધો કલાક તારા ઢોલના તાલે આ રવિવારે નાચે તો જ હું જઈશ. નહિ તો દસમા દિવસે તેનો જાન લઈને જઈશ'.
મેં બીજો ઉપાય જણાવવા ઘણી કાકલુદી કરી, પણ તે માનવા તૈયાર નથી. હવે શું કરવું? તે મને સમજાતું નથી, કારણકે આ રીતે તમને નચાવવા મને જરાય યોગ્ય લાગતું નથી.”
“જમાઈરાજ ! બસ આટલી જ વાત છે ને? ઓહો! એમાં શું થયું? મારી દીકરીનો જાન બચાવવા હું કાળો વેશ પહેરવા અને માથે મુંડન કરાવવા ય તૈયાર છું. મોઢા ઉપર મેશ પણ લગાડીશ. ઢોલના તાલે નાચવા ય હું તૈયાર છું. જાઓ, આ રવિવારે બપોરે બે વાગે હું એવા વેશે ત્યાં આવી જઈશ. ચિંતા ન કરતા.” સાસુમા સાથે બધું પાકું કરાવીને જમાઈરાજ ઘરે પાછા ફર્યા.
રવિવાર સવારથી જ પત્નીના આનંદનો પાર નહોતો. “હાશ! આજે સાસુની. બરોબર ફજેતી કરું. કાયમ માટે તેને વશમાં રાખી લઉં.” બપોરે તેણે ભૂતનું નાટક શરૂ કર્યું. પતિને પૂછે છે, “કેમ? તમારી માને નચાવો છો કે આનો જાન લઈને જાઉં? જે હોય તે તરત કહી દો.”
પતિઃ “ચિંતા ન કરો. બધુ ગોઠવાઈ ગયું છે. હું ઢોલક તથા બાને લઈને આવું છું. તમારી બધી ઈચ્છા પૂરી થશે. માંડ માંડ મેં તેમને સમજાવ્યા છે. બાકી આ રીતે પોતાનું અપમાન કરાવવા કોણ તૈયાર થાય? માટે તેઓ નાચે પછી તરત તમે મારી પત્નીને મુક્ત કરી દેજો.”
કર્મનું કપ્યુટર ભાગ-૩ માં
