________________
जैनकथा रनकोष नाग सातमो. तेना ससरा वगेरे सर्व वलावा अाव्यां. बपी अनुक्रमें आ अमारा आश्रम पर्यत यावी, आहिंथी जरा दूर मेरा नावीने रह्यो. तेवामां तो तेणे स्ववं दताथी फरता एवा अनेक प्रकारना वनेचर पशुनने दीठा, ते जोड्ने तेणें विचास्युं जे अहो! पाहिं केवा मजानां वनेचर पशु ? अने अाहीं कोई ना कहे, तेम पण नथी, वली एटला दिवस तो एम बीक हती के जो ढुं मृगया रमीश, तो मारा ससराने फुःख लागशे, ते पण हाल नथी तो हवे आही स्वेवाप्रमाणे मृगया रमुंश ? एम विचारी मृगयाना बदमां पडेलो ते कुमार. ते जीवोने मारवा तत्पर थयो॥ यतः॥ तं द्यूतकरः सुरां प्रिय सुरः कामातुरः कामिनी, मांसाशी पिशितं खगोपि कुणपं शून्यं धनं तस्क रः ॥ कांतारं च बनेचरान विचरतो दृष्ट्वा तु पापईिमा, नान्मानं च व शीकरोति नुवि कश्चात्यंतमुत्कंतितः ॥ १ ॥ अर्थः-जुगारी जन जुगारने, सुरापान करनार मनुष्य, मदिराने, कामातुर पुरुप, कामिनीने, मांसाशी नर, मांसने, मांसाशी पदी पण मांसने, तस्कर प्राणी, शून्यधनने अने मृ गयासक्त एवो पापिष्ट जीव, वननेविषे स्वहंदताथी फरता वनेचरने जो ने नत्कंठित एवा थका आ पृथवीने विपे पोताना मनने वश करी शकता नथी. कवि कहे , के जे कार्यमा जेने प्रीति होय अने वली पाडं ते कार्यनुं तेने ज्यारे साहित्य मले, त्यारे ते केम खुशी थाय नहिं ? ना थायज. माटें तेने त्यां मृगया रमवानी सामग्री मलवाथी ते खुशी थयो. थने वली पण जाएयु जे या स्थलमां दुं हवे घणाक दिवस रहिश ? का रण के आवी मृगया रमवानी सामग्री मने बीजे ठेकाणे मलवी उर्जन ले ? एम जाणी प्रथम जे पोताना मेरा नाख्या हता, तेने पाना मजबूत ना खीने तेणें त्यां शांतवृत्तिथी रहेवा तेराव कस्यो.
पडी उंचा अने महोटा एवा एक अश्वपर बेसी पापईिक एवो ते कुमार, मृगवगेरेने मारवा माटे अत्युत्सुक थइ चाल्यो. ते अरण्यमां आव्यो, त्यां प्रथम दूरथी तेणें विश्वसित चित्तवाला, निरपराधी, निर्नय तथा स्वस्थम नथी नचला सूकरोने जोया.जोइने मनमां विचारवा लाग्यो के हवे हुँ जलदी ते बधा सूकरोने मारी ना ? हाल जो ढुं बीजुं बाडु अवलुं कां पण काम करीश तो ते सर्व सूकरो नागी जाशे, तो मारुं सर्व मृगयानुं सुख चाव्युं जाशे ? एम विचारी पोताना घोडाने वेगथी एकदम दोडाव्यो, त्यां दोडतां