________________
३३४
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
हे सुरजन ! श्राप मने गुरु तो कहो हो, तो जो मने अंतःकरण पूर्वक गुरु कहता हो, तो मारुं एक वचन पण पालो. त्याऐं नम्रतापूर्वक कुम कहे बे, के ठीक. जे तमो कहां, ते हुं मान्य करूं ? कारण के गुरुनी या ज्ञाना जंग करवानुं महोदुं पाप बे. त्यारें साधक कहे बे, के ठीक व्यो. या मारी पासें जे, पाठ करवे करीनेंज सिद्ध, घने विस्मय पमाडे एवी रूपपरावर्त्तन नामा विद्या बे, ते विद्या खाप ग्रहण करो. एज मारुं व चन बे. ते सांजली कुमारें जाएयुं जे या पुरुषने विद्या श्रापवानो घणो ज याग्रह बे, माटें चापले ते ग्रहण करवी. एम मानी ते विद्याने सवि नयपणे ग्रहण करी. एवा समयमां तो हे बाप ! हे मात ! हे नाई ! य मारुं रक्षण करो ! मारुं रक्षण करो ! ए प्रकारनो तरुण स्त्रीयोनो करुण शब्द याखा नगरमां थवा लाग्यो, ते सांगली गिरिसुंदर कुमार ने नगर तरफ एकदम दोड्यो पढी दोडतां दोडतां विचार करवा लाग्यो के अरे ! या याक्रोश तो नगरमांथी यतां यतां पाठो यहिं निकट यतो सं नलाय बे. अने ते शब्द पण नानी वयनी स्त्रीयोनोज बे, तेथी तो मने एम लागे बे, के कोइ इष्ट चोर मारा गाममांथी कन्याउने हर काहिं निकटनांज स्थलमां लावे बे ? अने वली ते पापी अत्यंत स्त्रीलोलुप, तेथीज ते कन्याउनुं हरण करे बे, माटे जो हुं या पर्वती गुफामांज फरीश, तो ते चोर, कांइ मारे हाथ खावशे नहिं. माटे पर्वतनी नीचें उतरी तपास करूं. अने ते स्त्रीलोलुप बे, माटे यावा वेशें कांइ फसाशे नहिं, तेथी हाल मने साधकविद्याधरें जे, रूपपरावर्त्तन विद्या यापी बे, ते विद्याथी स्त्रीनुं रूप पण धारण करूं, तेथी ते जरूर वश या शे ? एम विचारी ते कुमार, उत्तम खने मनोहर एवं स्त्रीनुं रूप धारण क प्रातःकालमा ते पर्वतनी सर्व गुफा जोवा लाग्यो. तेवामां एक वन निकुंज जोयुं, तेमां वली एक जीर्ण देवालय दीतुं अने ते देवालयनी नजीक महोटा महोटा चस्मना यने हाडकाना ढगलाई दीग. घडीवार ज्यां जुवे बे, त्यांतो ते देरामांथी नीकली चाल्यो श्रवतो हाडकानी मालाच यकृत अंगवाल, हाथमां मोरनी पीढीने धारण करता एवा कोइएक कापालिकने दीठो. तेने जोइने कुमारस्त्रीयें विचायुं के खहो ! मारा नगरमां कन्या वगेरेनुं हरण कर त्रास पमाडनार एवो दुष्ट, धूर्त जे बे, एज लागे बे.
