________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४ाए कुमारे हा विना ते सर्व कन्योउनी साथे परणवु कबूल कयुं. त्यार पड़ी जोषी लोकोयें बतावेला सन्मुहूर्तनेविषे ते पुत्रनो विवाहोत्सव करवा मांमयो. ते केवी रीतें? तो के ते विवाहने समये अयोध्या नगरीमां आ नंदा वि वथी विविध शृंगारवाला नरनारीना गणो, जाणे स्वर्गमांथी देव देवीना समूहज आव्या होय नहिं ? तेम शोजवा लाग्या. वली ते वि वाहना समयमां गीत, उत्तमनृत्य अने अनेक वाजित्रादिक, तेणें करी अभुत एवी ते अयोध्या नगरीने जोश्ने चंचल एवा आकाशगामी खेचरो पण त्यां स्थिर थइ उना रह्या. वली ते समय गंनोर एवा तूर्यना नि? पना प्रतिशब्दयकी आकाश पण अतुब उत्सवने विस्तारे जे. ते समयमां त्यां नबलता एवा कपूरपूरना सुगंधथी जुब्ध थयेला चमराज्य मंजु गुंजारवोयें करी आखी नगरीने आनंदमय करी दीधी. वली अति हर्षित थयेलो एवी तत्रत्य स्त्रीयोनां, लग्न समयमां वरवधूने आशीर्वाद देवानां गान करेलां जे गीतो, तेणे करी ते नगर अत्यंत रमणीय लागे . या प्रकारें जगऊनना मनने यानंददायक एवो विवाहोत्सव प्रकृत्यो. त्यारे जीत्यो ले काम जेणे, अतएव निर्विकार एवो ते पृथ्वीचंद कुमार, चित्तमां चिंतववा लाग्यो, के अहो ! असार एवा संसारने विषे या माहामोहनो महिमा तो जु! के जे मोहमहिमायें करी अज्ञात के तत्त्व जेने एवा प्राणीयो, घणीज कदर्थनाने पामे दे. तेम उतां पण ते मोहाविष्ट थया थका ते प्राप्त थयेली कदर्थनाने जाणताज नथी. तेथी आ गीत, वाद्य, नृत्य, प्रमुखने सुख माने जे. परंतु जो खलं जोश्ये, तो जे आ गीत , ते वृथा बकवादज , अने वाद्य बे, ते केवल कान फोडवानुं साधन , अने या नृत्य जेने, ते नांमचेष्टाजले. शास्त्रमा पण कहेलं , के ॥ गाथा ॥ सवं विलवियं गीयं, सवं नर्से विडंबणा ॥ सवे आनरणा नारा, सव्वे कामा उहावहा ॥ १ ॥ अर्थः-जे गीत , ते सर्व वित्तपित ने एटले स्त्रीविलापज बे. सर्व नाट्य , ते केवल विटंबणा , तथा सर्व काम जे, ते दुःखना देवावाला ॥ १॥ वली पुष्पमाला तथा आनरण प्र मुख धारण करी या लोको पोताना शरीरने सुशोनित करवा धारे ले, परंतु ते शरीर तो आनरणादिकथी शोनतुंज नथी. कारण के ते स्वनावधीज असुंदर ? तो ते स्वनावथी असुंदर एवं आ शरीर, वली माव्य तथा
