________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ०१ अने ते रत्नोने जेम थावे तेम जलदी वेची नाख्या. अने सर्वरत्नोनुं व्य एकतुं करी तेनी गणतरी करीने जेटली कोडी इव्य थ, तेटली ध्वजाउ तेथे पोताना घर पर चडावी. तथा बीजा कोश्ये सुवर्णकुंन चडाव्यो न हतो, परंतु तेयें तो सुवर्णकुंज पण चडाव्यो. त्यारे मागधलोकोयें ते नी अत्यंत प्रशंसा करी. ते सांजलीने ते परस्पर कहेवा लाग्या, के अरे! अटला दिवस तो वृक्षपणाथी मूढ थयेला आपणा पितायें आपणने वृथा श्रावी उत्तमकीर्ति मेलवता अटकाव्या ? हवे ते पुत्रोपासेंथी रत्नना ले नारा वेपारी परदेशी होवाथी वेचातां लीधेला रत्नोने लश्ने पोतपोताने देश गया. पनी तुरत ते धनद श्रेष्ठी परगामथी आव्यो, अने आवीने ज्यां जुवे , त्यां तो पोताना घरपर सुवर्णकलश युक्त घणीक ध्वजा फट कती दीती. त्यारें पोताना पुत्रोने पूजवा लाग्यो, के हे पुत्रो ! आ आपणा घरपर ध्वजा कोणे ? तथा केम? तथा केवा हिसावें चडावी ? ते सांजली मतिगर्वित एवा ते पुत्रो बोल्या के हे पिताजी! आप गया पढी आपणा नंमारमा जे रत्नो नयां हतां, ते सर्वे काढीने अमें वेची नारख्यां, अने तेर्नु इव्यगणी तेने हिसावें ध्वजा चडावी ? कह्यु डे के ॥गाथा॥ किं तीए सिरीए, पीवराए बनाए गेहनिहीयाए ॥ विप्फुरद जए न जन, मियंक किर णुऊला कित्ती ॥ १ ॥ अर्थः- जे लक्ष्मीवान जननी लक्ष्मीथी चश्मास मान जो नज्ज्वल एवी कीर्ति प्रसार न थइ. अने ते लक्ष्मी घरनां नोयरा मां प्रजन्नरीतेंज माटेली रही तो ते लक्ष्मीथी पण गुं ? ॥१॥ ते सांजली ध नदश्रेष्ठी अत्यंत कोपायमान थइ ते ने कहेवा लाग्यो के हे कुलांगारो! हे कपूतो! हे कुजन्मवाला ! हे कुकर्मीयो! हे कुलक्षणवाला ! आ त में जे रत्नो वेचीने लक्ष्मी लीधी, ते सर्वलक्ष्मी, मारा एकरत्नना मूल्यनी पण नथी. अर्थात् मारां अति मूल्यवान रत्नोने मूर्ख एवा तमोयें पाणी ना पाडमां फेंकी दीधां ? तेथी. तमें सर्वे मारा घरमांथी जलदी बाहार निकलो. अने खबडदार ,जो मारां वेची नाखेला रत्नो पाबां लावी बाप्या विना घरमां आव्या बो तो? एम ज्यारे ते घणुंज खीज्यो, त्यारे ते सर्वपुत्रो, जेठने वेचातां रत्नो आप्यां हतां, ते लोकोने शीधवा माटे निसख्या. तेणें तेउने आखी पृथ्वीमां शोध्या, परंतु जेमनुं कांश नाम, ठास जाणताज न हता, तेथी तेउने मल्या नहिं. तो पढी रत्नो तो क्याथीज
