________________
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. एम जाणवू नहिं जे राजाना मनमां कां कपट , तेथी तेणे कपटथी कहे वराव्यु ? माहारे तो ग्राम कदेवरावानुं कारण एज डे, के सौम्यदृष्ठि एवा मारा गाममां कोण अधिकऽव्यवान् ? बाम कहेवरावाथी ढुं जाएं के था माणस धनिक ले.अने पनी खुशी थइ तेनुं दुं मान करूं ? तथा तेनी कीर्ति, नाटलोको पासें सर्वत्र कहेवरावं. ते वचन सांजली सदु कोऽधनिकोयें स्वस्वश्व्यकोटीप्रमित ध्वजा चडावी. तेमां अतियत्नथी अनेकरत्नसंग्रह कारक अने रत्ननो व्यापार करनार काइएक धनदनामा शेठ रहेतो हतो, तेणें पोतानी पासें सहथी अधिक इव्य हतुं, तो पण एक पण ध्वजा चडावी नही. त्यारे मानरूप जेने धन अने यशनी बावाला एवा ते श्रेष्ठीना जे पुत्रो हता, तेमणे, जेमणे ध्वजा चडावी हती तेनी कीर्ति, मागधना मुखथकी सांजली. तेथी ते अत्यंत खेद पाम्या. अने पोताना पिताने कहेवा लाग्या के हे पिताजी ! आ गाममां बापणाथी उठा धनिको डे, ते स्वगृहपर ध्वजा चडावीने पोतानी कीर्ति, मागधलो कोना मुखथी जगतमा प्रवर्तावेजे, तो आपणा घरमां वधारे तो नहिं, परं तु एककोडि इव्य पण नथी गुं? के जेथी तमें एक पण ध्वजा चडावता नथी? ते सांजली तेनो पिता बोल्यो के हे पुत्रो! आपणे कांइ इव्यनी संख्या काढी नथी, अने तेम करतां कदाचित् जो तेनी गणती करीयें, तो ते मांग कोडी इव्य थाय, परंतु आपणे बीजाउनी पहें मृषा कीर्ति कराववी नथी. अने सुझजनने तो धर्मकार्य विना जे महोटा करवी, ते उचितज नथी. अने जगतमां पण कहेवत डे, के “ पोतानो गोल पोसेंज चोरी खावो.” तेम आपणे आपणा घरमां जे कां इव्य होय, ते मनमांज समजवु. एम ते पुत्रोने तेना पितायें घणाज समजाव्या, तो पण ते कदा ग्रहीपुत्रो तेवा विचारथी विराम पाम्या नहिं. तेम तेना पिताना वचनने नलंघन करवाने पण समर्थ थया नहिं. तेथी ते एमने एम मनमांज सम जी बेसी रह्या. अने विचारवा लाग्या के आ आपणो पिता जो कोइक ठेकाणे जाय, तो ठीक थाय ? एम ज्यां विचारे , त्यां तो दैवयोगथी परगाममा रहेता ते धनद श्रेष्ठीना सगाने त्यां लग्नप्रसंग आव्यो, तेथ। ते धनदने ते गाम जq पडद्यु. हवे तेना जवानी वाटज जोता तेना पु त्रोयें, अवकाश जोश्ने घरना नंमारमा जे कांश रत्नो हतां, ते सर्व काढयां
