________________
४४ जैनकथा रत्नकोषनाग सातमो. ते गुणसागर कुमारने दीतो. ते जोइने तुरत ते आठे कन्याउ, कामव्याप्त था गइ. अने पढ़ी ते आते कन्यायें त्यांने त्यां एवी प्रतिज्ञा करी के आ पणे जो वरवो, तो आ पुरुपनेज वरवो. परंतु बोजा कोइने वरवो नहिं. एम प्रतिज्ञा करी ते सर्व कन्या, पोत पोताने घेर वीयो. अने पोतानी जे प्रतिज्ञा हती ते पोत पोताना पिताने कही यापी. ते सांजली ते सर्व क न्याना पितायें खुशी थइ ते वात गुणसागर कुमारना पिता रत्नसंचयने कही. अने वली कह्यु के अमो आवे जग, अमारी आते कन्याउने तमारा पुत्रने प्रापवा अाव्या .यें ? ते सांजली रत्नसंचय श्रेष्ठी कहेवा लाग्यो, के अहो शेठीयात ! या संबंध तो जेम पाननी साथे सोपारीनो संबंध थाय, तेवी रीतनो उत्तम ले. अने तमो ज्यारें तमारी कन्याउँने मारा पुत्रने
आपवा अाव्या बो, त्यारें तो ते संबंध करवानी ढुं शा माटे ना कटुं ? माटे ते वातनी हुँ हा कडं . त्यारे पनी कन्याउनो पृथ्वीचं कुमार साथे संबंध कस्यो. अने पनी परस्पर, नत्तम लग्न जोवरावी लग्न करवानी धाम धमक रवालाग्या. हवे तेवामा शुंबन्यु? के एकदिवस गुणसागर कुमार पोताना घर नी वारीमां बेटो वेठो पुरनी शोना जोतो हतो, तेवामां तेणें तपे करी सर्व शरीर जेनुं कृष्य थ गयुं . आंखो जेनी नमी जती रही ले अने गोचरी माटे जमता, एवा कोइएक मुमुदु मुनिने जोया. तेने जोड्ने ते कुमार, मनमां विचार करवा लाग्यो के अहो ! आ मुनिनो वेप अत्यंत सुंदर . तथा धूसर प्रमाण दृष्टि राखी रियाव हिय शोधता चाल्या जाय . तेम तेनी सर्व इंश्यो केवी सुगुप्त ? तेमनी गति पण मंद . आवो वेष, में पण कोइक नवमां अनुजव्यो होय ? एम लागे ले. एम विचार करता ते गुणसागरने तुरत अत्यंत मूळ आवी गइ. ते जोक्ने संभ्रांत जेनां चित्त के एवो सर्व सुदृर्ग एकदम दोडी, ठंडं जल लावीने ते गुणसागर पर बांटवा लाग्यो. अने तेने शीतल एवा चंदननो लेप कस्यो. तथा ताडना पंखाथी पवन नारख्यो. आम एक क्षणवार करवाथी ते कुमार स्वस्थ थयो. त्यारें फुःखित थयेलां तेनां माता पिता वगेरे, तेने पूबवा लाग्यां के हे पुत्र ! श्राम अकस्मात् तुने युं ययुं ? गुं तारुं युवानवय होवाथी आ घरनी बारीमाथी कोइ युवतीस्त्रीने रस्तामां चालती जोड्ने कामातुर थवाथी तुने मूळ आवी? के गुं सामंतनी अथवा मंत्रीनी कन्या जोश्ने मूळ आवी?
