________________
Hum
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
ते सांजली ते कुमारनां माता पितायें पोताना श्राठे वेवाइने कुंवरना कहे वा प्रमाणें कहेवराव्यं, त्यारें तो ते सर्व वेवाइ नाखुश थइ बोल्या के ते वात तो अमारी कन्याउने पूबी जोइयें, खाने ते जेम कहे, तेम करीयें ? एम कही ते यावे जसे पोत पोतानी खाते कन्याउने पूर्वी जोयुं के हे कन्या ! जेनी सायें तमारो संबंध मोयें कस्यो बे, ते वर तो प्रतिवैरा ग्यवंत बे, तेथी तेनां माता पिता कहेवरावे बे, के या अमारो पुत्र, तमा री कन्याउने परणीने तुरत दीक्षा जेशे ? माटें तेमां तमारी शी मरजी बे ? जो तमारी मरजी होय, तो तमोने तेनी सायें परणावीयें, नहिं तो पी बीजानी सायें परणावीयें ? ते सांजली ते ठे कन्या पोत पोताना पि ताने का लागी के, हे पिताजी ! तमो जरा विचार तो करो, के जे पुरु पनी मो वाग्दानथी स्त्रीयो कहेवाणी, ते मटी वली बीजानीं स्त्रीयो ते केम थाइयें ? माटे जो ते अमने परणनारा कुमार, लग्न थया पढी संसा रमा रहेशे, तो श्रमो संसारमां रहेणुं, अने जो ते दीक्षा जेशे, ते अमो पण तेमज करशुं ? परंतु बीजा वर सायें यादेहथी वरशुं नहिं. अने एम करतां कदाचित् जो तेनी साथे तमो नहिं परणवो, तो ग्रामने याम यमो कुंवारीयोज रही दीक्षा गुं. अने हे पिताजी ! शास्त्रमां पण एक कन्याने वे ठेकाणे देवानो महोटो दोप केहेलो बे ॥ श्लोक ॥ सक कल्पंति राजानः, सक्कल्पंति पंमिताः ॥ सकृत्कन्याः प्रदीयंते, त्रिष्येतानि सकृत्सकृत् ॥ १॥ अर्थः- राजाउ जे बे, ते एकज वार हुकम करे बे, तेम पंमितो पण एकज वार बोले ले, अने बोलीने फरता नथी. तेम कन्या पण एकज वार अपाय बे, बीजी वार पाठी बीजाने पाती नथी ॥ १ ॥ एत्रण वानां एकज वार थाय बे. माटे सर्वथा मारो विवाह तो तेनी साज करो. ते सांजली ते कन्याउना यावे पितायें गुणसागरनां माता पिताने पोत पोतानी कन्याउने गुणसागर सायें परणावानी हा कही. वेस्लें महोटो विवाहोत्सव मंमाणो. कन्याना तथा वरना पिता हर्षित थइने मनोहर रेशमी उल्लेचो जेमां बांधेला बे, मोतीना कुमखायें करी युक्त, मणियोयें मंमित, एवा मंमपो बनाव्या. तथा जेने जोइने स्वर्गस्थ देवाने पण विस्मय यइ जाय एवां दिव्य पुष्प, चंदन, तांबूल, रत्नना तथा सुवर्णनाथानरणो, श्रने मनोहर एवां वस्त्र, ए वगेरेथी सुशोजित एवां
·
