________________
भए जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. महिलाउने तथा समुसमान समृधिने बोडीने जो संयम स्वीकारे, तो ते कुमारनी तुल्य बीजो कोण उत्तम कहेवाय ? कोज नहिं. बाकी या नवमां लूखें मरवाथी जीख मागनारा, मायिक मनवाला मुंमा तो घणाज नटके ? ते सांजलीने वली बीजी स्त्रीयो बोलीयो के, हे बहेनो! जो आवे कन्या प्रथम एम जाणती होय, के आ कुंवर अमने परणीने तुरत दीदा शे? तो तेने वली श्रा कुमार साथें शा माटे परण, जो ये? झुं सोनानी बरी होय, ते कांई पेटमां मराय ? ना नज मराय. था प्रमाणे सर्व नागरिक स्त्रीयो बोले . ते वाक्योने सांजलतां सांजलतां ते कुमार, पोताने घेर पदोंच्यो. अने त्यां आवी नव्य एवा नशसननी नपर पोताना पितानी माबी बाजुये वेगे. अने पडी ते कुमारनी मावी बाजुयें तेनी माता वेठी, अने तेनी समीप तेनी स्त्रीयो बेठीयो. हवे ते वखत, घणांक मृदंगो, सतार, सरोदा, बिन, मोरबीन, वीणा. ए वगेरे वाद्योथ। युक्त अने मनोहर एवं गायक लोकोयें गान करवा मांमधु. तेमज वली ते समयें प्रेदकने परम आनंद थाय, तेवू नृत्य पण थवा लाग्युं. त्यारे त्यां केटलांएक लोको ते गानने सांजलवा अने नृत्यने जोवा माटे याव्यां. ते समयमां सर्व इंडियो जेणे वश करीने. नासायपर राखीने दृष्टि जेणे, एवो ते गुणसागरकुमार, तृप्तात्मपणे शमामृतकुंममा मग्न थक्ने पो ताना परमात्मचिदानंद पदने चिंतववा लाग्यो. के अहो ! आ जगतमां स्त्री जे , ते संसारवृदनुं बीजज जे. केम के, जे संतान थाय बे, ते स्त्री थकीज थाय . अने ते संतानना अने स्त्रीना निर्वाह माटें जीव, घणोज पापकर्म करे , अने पानां ते पापो तो पोतानेज नोगववां पडे . वली ते स्त्रीयो अने संतान कहेवां ? के ज्यां सुधी एनो स्वार्थ होय , त्यां सुधी तेनी पर राग धरे में, अने ज्यारे तेनो स्वार्थ सरतो बंध थाय ने, त्यारे पाठां ते तुरत तेनी साथे क्वेश करे . माटे तीववैराग्यवान थइने तेवी स्त्रीने ते कयो मूर्ख इन्ले ? अने विरक्तने विषे संततरक्त एवी स्त्री जो जोश्ये, तो तेवी तो एक मुक्तिस्त्रीज . ते माटे ते मुक्तिस्त्रीनीज हूं प्रार्थना करीश ? अने हवे ते कार्यमा विलंब न करतां बाजना प्रजात मांज प्रव्रज्या ग्रहण करीश! तेम वली सुगुरुनो विनय करीश! शुद्ध एवा ध्यानने धरीश! अने पड़ी तत्काल संसाररूप समुड्ने तरीश ! यावी
