________________
४ए जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. जे. एम स्तुति करीने पनी ते देवोयें गुणसागरने तथा तेनी स्त्रीयोने समय एवो साधुनो वेष समप्यों, अने नमस्कार करी केवलज्ञाननो महोटो नत्सव कस्यो. त्यार पड़ी ते गुणसागरनां तथा ते कन्याउनां माता पिता पण अनित्यनावना नावी शुक्लथ्याने आरोही चारे घातिकर्म खपावीने केवलझान पाम्यां. ते सर्व वृत्तांत सांजलीने विस्मय पामेलो एवो ते गाम नो श्रीशेखरनामा राजा हतो, ते पण सपरिवार ते केवलीनगवानने वां दवा याव्यो. श्रावीने ते केवलीने त्रण प्रदक्षिणा दक्ष, तेमनी समीप योग्य स्थानपर बेतो. त्यारे वली बीजां पण ते गामनां लोको केवली नगवाननी वाणी सांजलवा माटें आव्यां. हवे सुधन कहे डे के हे पृथ्वी चंद कुमार ! ते वखत हूं तो केटलाएक मालनां गाडां नरी व्यापार करवा माटे या तमारा अयोध्या गाम तरफ व्यापार माटे यावतो हतो, त्यां तो में सांजल्युं जे “गुणसागर कुमारने, तेमनी आठ स्त्री योने, तेनां आठ सासु ससराने अने ते कुमारनां माता पिताने केवल झान नुत्पन्न थयुं ने अने देवतायें केवलझाननो महोत्सव कस्यो . तथा ते सर्व, केवलज्ञानें करी सर्व लोकालोकने हस्तामलकवत् जाणे ." ते आश्चर्य सांजली, में मारा मालनां गाडा वालाउने तथा मारा साथने कह्यु, के तमो चालता था, त्यां दुं एक आश्चर्य थयुं जे, ते जोक्ने आईं मुं. एम कही हूं पण ते गुणसागरकेवली पासें गयो ? अने त्यां जा केवलीने वांदीने योग्यस्थानपर बेगे. अने पली बेग वेगं वितर्क करवा लाग्यो के अहो ! लोको कहेतां हतां, के गुणसागरने केवलज्ञान नुत्पन्न थयुं , तो ते गुणसागर तो आ रह्या, परंतु तेने काय केवलज्ञान न त्पन्न थयुं होय, तेम नासतुं नथी ? अरे ! लोकोयें गप्प तो नहिं मारी होय?वली में विचार कस्यो के ना पण ते ज्या देशना देवा लागशे, त्यारे तेनी मालम पडशे, अने ते देशना पण ज्यारें दुं थोडी वार बेसी श, त्यारेंज संजलाशे ? वली विचायुं जे हुँ बेसुं तो खरो, पण मारा मालनां गाडां तथा साथ बधो दूर जाशे, तेनु केम थाशे ? अने जो दं मुंजाश्ने एमने एम चाल्यो जावं, तो वली आधुं कौतुक मने क्या जोवा ने मले ? माटे ढुं ते जाउं के रहुं ? एम ढुं अनेकरीतें ज्यां वितर्क करूं बूं,त्यां तो केवली बोल्या के हे सौम्यसुधन ! सानल. एम कहीने दूं मारा
