________________
४८
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो.
रहेलो कुमार, कोइ पंखी जेम पांजरामां पड्यो होय, हाथी जेम खाडा मां पड्यो होय, तथा मृग जेम ग्राहेडीना करेला पाशमां पड्यो होय अने पठी ते जेम बुटवा माटे व्याकुलचित्त थाय, तेम व्याकुलचित्त थाय बे. ने विचारे बे, के अरे ! क्यारें मने गुरु मले, अने क्यारें या हुं राज्य खटपटमांथी तूटुं ? ने वली ते कुमार, पोताना देशमां सर्वत्र प्रमारीनो पट वगडावे ले. बंदीलोकोने बंदीखानेथी बोडी मूके बे. व्यापारीनां दाण मूकावे वे. ज्यारे ते कुमार राजा थयो, त्यारें सर्वजन शांतवृत्तिवालां थयां, ने ते सारो धर्मिष्ठ राजा होवाथी ते नगरीनां सर्व लोको विकथानो त्याग करी धर्मकथा करवा लाग्यां. कहेलुं ने, के यथा राजा तथा प्रजाः जेवो राजा होय, तेवी प्रजा पण याय वे.
66
"
हवे वारमा विजय विमानमां पृथ्वीचं ना जीव साधें देवता थयेलो जे ज सुंदर कुमारनो जीव हतो, ते क्यां व्यवतयो ? तथा तेनुं शुं ययुं ? ते कहे ले. के एक दिवस को एक सुधननामा सार्थवाह बे, ते महोदुं कौतुक जोवा सारु ते पृथ्वीचं राजा पासें याववा माटे तेने दरवाजे बनो रह्यो. त्याऐं द्वारपालें यावी पृथ्वीचं राजाने विनति करी के महाराज ! कोइक सुधननामा सार्थ वाह यावेलो बे, ते दरवाजामां उनो बे, जो आप याज्ञा करो, तो तेने आहिंत्र्याचा दनं ? ते सांजली कुमरें हुकम कस्बो के तेने खाववा दीयो. त्यारे प्रफुल्लित जेनुं मुखपद्म बे एवो ते सुधनवैश्य, प्रतिहारनी रजाथी राज सनामां प्रावी पृथ्वीचंड्ने प्रणाम करी कांइक पोतें नेटणुं लाव्यो हतो, ते तेन समीप मूकीने सन्मुख वेतो. त्याऐं ते पृथ्वीचं तेनुं सम्मान कर तेने कहां के तमारे कांइ जे विज्ञप्ति करवी होय ते करो. ते सांजली सुधन बोल्यो के हे देव! मारा गाममां एक खाश्चर्यकारक उत्तम वृत्तांत बन्युं बे. ते उत्तम वृत्तांतने जोने अत्यंत विस्मय रसथी पूर्ण थयेलुं मारुं हृदय, जाणे हाल फाटी जाशे गुं ? एम थयुं बे. तेथी ते वृत्तांत कहेवा जेवुं बे खरं, पण ते कहेवाने दुं शक्य नथी. तो पण आपनां दर्शन करवा यावेलो बुं, तेथी ते वातनुं यत्किंचित् तत्त्व कहुं बुं, ते सांजलो. त्याऐं पृथ्वीचं कयुं के हे
इ! ते वृत्तांत कोनुं बे ? अने शुं बे ? ते कहो. त्यारें ते सुधन सार्थवाह कवा लाग्यो के, ते एक तो में मारा नगरमां जोयुं बे ने बीजुं वली याही यापने त्यां थवानुं वे एम सांजल्युं बे. त्याऐं पृथ्वीचंड़ें कयुं के जे
