________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. तर ने जोयें ? माटे हे वत्स ! तमें था थापणा राज्यने स्वीकारी वृक्ष एवां अमने अप्रमित एवा आनंददानने आपो. आवां वचन सांजली दाक्षिण्य निधि एवो ते कुमार, कहेवा लाग्यो के अहो! मारी पर पुत्र पणानो स्नेह होवाथी मारां माता पिता तो मने राज्यासन पर बेसवा कहे . परंतु हुँ जेवा विषयोन्मुख प्राणीने तेराज्यासन पर वेसवु विरुजले.ते केनी पो ? के जेम हिमालय तरफ जवा बता जनने दक्षिणमार्ग तरफ चालवु धनुचित ? पण गाढस्नेहवालां महारां माता पितानो ते राज्यासन पर बेसारवानोअत्यं त आग्रह . तो हवे ढुंगुं करूं? तेमज वली माता पितानुं वाक्य माह्या पुरु षोयें मानवं पण जोयें. ते माटें मारे एम करवू, के ज्यां सुधि गुरुनु आगमन नथाय, त्यां सुधी राज्यासन पर रहे. अने पबी मारे मारूं धायुं करवू ? एम विचारीने ते कुमार कहेवा लाग्यो, के हे पिताजी! आ आपनु वचन हुँ कबूल करूं बूं. कारण के मुज किंकरपीआपनी आज्ञा उल्लंघन थाय नहिं ? परंतु ढुं आपने कहुँ , के बावा महोटा राज्यनार नपाडवामां हूं जेवो, कायर पुरुप योग्य नथी. पडी आपनी मरजी ? तेवां वचन सांजली राजा बोल्यो के अहो! हे पुत्र! तमारो केवो विनय ? अने केवी समजण ने ? एम कही अत्यंत खुशी थने तेना मस्तक पर हाथ मूकी ते मस्तकनुं अाघ्राण करी सारा मुहर्तने विषे हरिसिंह राजायें ते पृथ्वीचंकुमार पर राज्यानिपेक कराव्यो.अने पोताना राज्यासन पर बेसास्यो. त्यारे त्यां महोटो आनंद थवा लाग्यो ॥ श्लोक ॥ राजराजोजयत्येवं, प्रवृत्तोबंदिजो ध्वनिः ॥ घादितानि सु तूर्याणि, नृत्यंति स्म पणांगनाः ॥ १ ॥ संपदो बहुधाऽऽयाताः, पुस्यां वृत्तोमहोत्सवः॥ पृथ्वीचंनृपं प्रेक्ष्य, पितरौ मुदिती नृशम् ॥॥ अर्थः-ते समय, बंदिलोकोनो तथा चोबदार लोकोनो “राजराजे श्वर एवा पृथ्वीचं कुमारनो जय था.” एवो शब्द थयो. अने सर्वजातिनां वाद्यो वागवा लाग्यां. तथा वारांगनानृत्य करवा लागीयो ॥१॥ वली मांमतिक राजानां अनेक प्रकारना नेटणां याव्या. अने ते अयोध्या नग रीने विषे महा महोत्सव वरतायो. ते पृथ्वीचं कुमारने राज्यासन पर बेलो जोड्ने तेनां माता पिता अत्यंत प्रसन्न थयां ॥ ॥ हवे ते पृथ्वी चंडाजा, राज्यलक्ष्मीने विषे अलुब्ध , तो पण पोताना पितानी प्रस नता माटे जेम घटे, तेम राज्य वैवट चलावे . परंतु ते राज्यासन पर
६१