________________
४० जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. थने ते स्त्रीयो उलटी तेनाथी बोध पामी. माटे हवे ते मारे गुं करवू ? पण हा, एक बीजो उपाय बे खरो. ते गुं? तो के तेने आ मारा राज्यनी योजनामां ना, तो तेने ते राज्यखटपट करवी पडे, तेथी तेमां व्यय चित्त थवाथी ते धर्मनो त्याग करे ? एम विचारीने ते नरसिंह राजायें, कुमारनी स्त्रीयो सर्व बोध पामी तेनी, तथा ते कुमारने राज्यगादिपर बेसार वाना विचारनी वात, पोतानी पद्मावती स्त्रीने कही. त्यां तो ते स्त्रीय कह्यु के हे स्वामिनाथ ! याज रात्रिने विपे मने स्वप्न याव्यु. ते स्वप्नमां में एवं दीहूं के जाणे हर्पित ययेला देवें आपणा पृथ्वीचंद कुमारने महामहोत्सवें राज्यासन पर वेसायो, तेवामां तो कांतिथी नरपूर अने प्रकाशमान एवो ते कुमार, त्यांथी उमीने एक प्रासादपर बेठो, त्यांथी वली पाडो ते कुमारने ते देवें तेज सिंहासन पर बेसास्यो. तेवामा तो हुँ जागी गइ. ते सांजली राजायें विचायुं जे पृथ्वीचं कुमारने राज गादीपर बेसारवानो मारो विचार तो बेज, तेमां वली राणीने आq स्वप्न श्राव्यु, तेथी हाल कुमारने गादीपर बेसास्याथी तेनो प्रौढ प्रताप थाशे. ते माटे तेने सांप्रतज राज्यासनारूढ करवो. एम ज्यां विचार करे जे, त्यां तो प्रतिदिननी रीत प्रमाणे कुमार, प्रातःकालमा पोतानुं सर्व धर्म कृत्य करीने पोताना पिताना पादवंदन माटे त्यां पिता पासें अाव्यो. त्यारे प्रसन्न थयेला पितायें आसन आप्यु, तेथी ते तेनी पर बेठो. त्यारें तेने तेनो पिता आदर सहित कहेवा लाग्यो के हे वत्स ! अमारे तम जेवा स रपुत्र , तेथी अमो नाग्यवान गणाश्य बैये, कारण के लंबसना वृदने जेम पुष्पलन होय जे, तेम अमारा जेवाने तमारी जेवा पुत्र उर्लन होय डे. तो पण अमारा प्राचीनपुण्यना योगथी तम जेवो पुत्र अमने उपलब्ध थयो बे. हे पुत्र !सागर जेम चश्माने जोइने आनंद पामे , तेम चं मा समान उज्ज्वल एवा तमने जोश्ने समुनी पर्नु अमो आनंद पामी ये बैयें. परंतु हे नंदन ! अमने विशेष अने वचनातीत हर्ष तो क्यारें थाय, के ज्यारें मेघामंबर बत्र अने श्वेतचामरोयें करी सुशोनित, तथा मनोहर, अने प्रौढ एवा हाथी पर बेठेला सर्वसेवकोयें विंटेला, अने अट्टालिकापर चडेली एवी पुरजननी स्त्रीयोयें जोयेला, तथा जोवा आवेला माणासोनी गडदीथी संकुचित एवा राजमार्गमा चालता एवा तम
