________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३४५ स्त्रवे डे, ते माडे तुं तारा शरीरनुं रक्षण कर. अने जलदी, आ सूतेला पुरुषने यापी दे. त्यारे कुमार बोल्यो के हे सिंह ! जो. पा सूतेलो पुरुष जे जे, ते मारे शरणें रहेलो , अने तुं जे बो, ते नोजनार्थी बो. हवे मारे मारा शरणागत प्राणीने तारी पासें मरावी नखाववो, ते पण उचित नहिं, तेमज वली घणा दिवसथी नूख्यो एवो जे तुं ते तारा हाथमां आ वेढुं जे खाज, ते तुने न सोंपी नूखें मारवो, ते पण उचित नहि. तो हवे या प्राणीनो पण बचाव थाय अने तारी नूख पण मटे. जो ए बेदु थाय, तोज योग्य थयुं कहेवाय. तो ते बेदुकार्य तो क्यारें थाय ? के ज्यारे तुं मने ग्रहण करीने मारुंज नहाण करी जा, त्यारे थाय. ते शिवाय थाय तेम नासतुं नथी. माटे हे ना! तुं मारुंज नहाए करी जा ॥ यतः ।। किं जीविएण किं वा, धणेण किं प्ररुसेण पुरिसाणं ॥ जायज न जीयं, सरणागय दाण पाणाणं ॥ १ ॥ शास्त्रं बोधाय दानाय, धनं धर्माय जीवितम् ॥ वपुः परोपकाराय, धारयति मनीषिणः ॥ २ ॥ रत्नाकरः किं विदधाति रत्ने, विध्याचलः किं करिनिः करोति ॥ श्रीखंमरवमलयाच लोवा, परोपकाराय सतां प्रवृत्तिः ॥ ३ ॥ अर्थः-मनुष्यनो अवतार धारण करीने जे पुरुषं जो शरण आवेला जीवन रक्षण न कयुं, तो ते पुरुषना जीववाथी पण गुं ? तथा तेना धनथी पण गुं ? अने वली तेना पुरुषार्थथी पण झुं ? अर्थात् जे मनुष्य शरणागत जीवनी रक्षा करतो नथी ते मनुष्यनुं जीवतर, धन अने पुरुषार्थ, ते सर्व व्यर्थज जे. एम जा एवं ॥ १ ॥ वली जगतमा जे मतिमान् जनो ने, ते शास्त्रने बोधने माटे, धनने सत्पात्रने दान देवा माटे, जीवितव्यने धर्मने माटे, अनें शरीरने परोपकार माटेंज धारण करे २ ॥ २ ॥ वली जुन. समुश् जे , ते पोता मां रहेला रत्नोथी स्वार्थ गुं साधे ले ? तथा विंध्याचल पर्वत जे , ते पोता पर फरता हाथीयोथी स्वार्थ सुं साधे ले ? तथा मलयाचल, पोता पर रहेला गरुचंदनना वृदोथी स्वार्थ झुं साधे ले ? कांहि नहिं. अर्था त् समुह, रत्नोने विंध्याचल, हस्तीयोने अने मलयाचल, चंदनना वृदोने परोपकार माटे पोतानी पासे राखे . माटें सजानजननी प्रवृत्ति तो परो पकार माटेज़ होय ॥ ३ ॥ या प्रमाणे सिंहy अने राजकुंवर, परस्पर बोलq घणुंज थयुं, अने कोइ पण रीतें ज्यारें मने सिंहने न सोंप्यो, त्यारे