________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३६३ पूर्वोक्त व्याकरणाध्ययन वगेरे सर्वक्रिया निष्फल , अर्थात् ते क्रिया कांड उदरनिर्वाहमां काम आवती नथो. माटे ते पोताना उदरनिर्वाह माटे कांचन नगर प्रत्ये चाल्या. त्यां चालता चालता रस्तामां काइएक नगर आव्युं, त्यां नोजन समय था जवाथी ते गाममांजर एक नाश्ये कंदोश्ने त्यांथीमालपुडा वगेरें वेचातुं मिष्टान्न लीधुं. लश्ने पालो पोताना नाइपासें थाव्यो, अने पनी बेतु जण जमवा माटे उत्तम जन्नाशय वाला स्थानने शोधता शोधता चालवा लाग्या. ज्यां थोडेक दूर जाय, त्यां तो ते गामनी नजिकमां एक मनोहर वन आव्युं, ते वनने जोश्ने बेदु नाश्यो कहेवा लाग्या के आपणे था वनमां जश्नोज नोजन करीये. पली ते वनमां जश्जेवामां जोजन करवा बेता, तेवामां वंध्य अने शंबरें ग्लानिने प्राप्त थयां ले गात्रो जेनां तथा मासोपवास करी पारणा माटे जात पाणी वहोरवा माटे तेज नगरमां जाता, वाचंयमोमां मुख्य एवा एक मुनिने दूरथी जोया. तेने जोश्ने हर्षे करी प्रफुन्नित थयां गात्र जेनां एवा ते वंध्य अने शंबर चिंतववा लाग्या के यहो! मरुदेशमा जेम सुरतरुनां दर्शन थाय, अने निखारीना घरमां जेम निधाननां दर्शन थाय, तेम आपणने धावा जंगलमा मथ्याह्नकाले मनोहर एवा मुनिनां दर्शन थयां ? एवी नावना नावीने ते मुनिने परणा माटे बादरथी आमंत्रण करी बोलाव्या, अने पनी नक्तिनावथी जे कंदोश्ने त्यांथी लावेलुं मालपूडा वगेरे अन्न हतुं, तेणें करी ते मुनिने पडिलान्या. कह्यु , के वात्सल्यथी, योग्यपणाथी, परि ज्ञानथी, बौदार्यथी अने धर्मास्तिक्यथी, या पांच रीतथी आपेलुं दान थापनार माणसने अत्यंत फलदायक थाय ने. हवे जे वखतें मुनिने दान आप्यु, ते वखतें ते दानने, वनने विषे यदनु पूजन करवा माटे ते नगरना राजानी दिसुंदरी अने बुझिसुंदरी नामा बे कन्या या वीयो हती, तेणें दीतुं. ते जोश्ने अत्यंत हर्षायमान थ एवी ते कन्या बोलीयो के हे पांथजनो! वाह, वाह ! तमोयें ए दान जे दीg, ते योग्य पात्रनेज दीधुं , तेथी तमोयें तमारा मनुष्यजन्मनुं साफल्य कडे जे, तथा ते दान आपी तमोयें तमारा हाथने पण सुलक्षण युक्त कस्या बे, कारण के जे हाथे था जंगलने विषे तमोयें जंगम कल्पतरु समान मुनिने नक्तिनावथी अन्न वदोराव्युं . वली हे पुण्यकारक ! आवा
