________________
४१६ जैनकथा रत्नकोषनाग सातमो. माल धणीयोने थापी दीघां, एम करवाथी ते गुणधरने एक करोड टका हांस लना मव्या. ते ल गुणधरें सुमित्रने कह्यु के हे मित्र! हजी आपणे गाममां तो गयाज नथी, अने आहिं समुना कानांपरज बेयें, त्यां तो आपणने श्रा समुज प्रसन्न थश्ने एक करोड टका आपी दीधा,अने हवे वलीया गल तो जे मले, ते खरूं? एम कही ते सर्व इव्य सुमित्रने याप्यु. एटलं इव्य मलवाथी पण असंतुष्ट एवो ते सुमित्र, गुणधरने कहेवा लाग्यो के हे मित्र ! आ करोड टका जे मया , तेनो माल लश्ने आपणे चिन बंदर ज वेचीयें,तो त्यां बमणो लान थाशे ? ते सांजली गुणधरें विचाऱ्या जे यहो ! अटला व्यथी पण था सुमित्रनी तृष्णा पूर्ण थइ नही. माटे मारे था सुमित्रने तेनी साथी पण अधिक व्यनी प्राप्ति करी आप। ? एम विचारी ते व्यनां, चीनबंदरमा खपवा योग्य करियाणां ल वाण जरी, पाबा ते वेद जण. वाणमां वेसीने चाल्या. ते अनुक्रमें चीनही पमां घाव्या, त्यां पण तेने ते करियाणां वेच्याथी घणोज लाज ययो, त्यारे ते व्यनां वली करीयाणांला पाना तामलिप्ति नगरी तरफ चाल्या. ने घणोज समुश् ननंघन कस्यो. हवे चालता चालतां ते उष्ट एवा सुमित्र विचाओँ जे अहो ! आ गुणधरें माल घणोज खरीदेलो , ते माल, तथा तामलिप्ति नगरीमा जीर्णशेठने त्यां मूकेली रसतुंबिका ,ए सर्व, मने नि श्चिंतरीतें तो क्यारें मले? के ज्यारें आ गुणधर,रातमां लघु करवा नसे, त्यारें तेने समुश्मां फेंकी दशमारी नात्यारें मले ? एम विचार करी ते सुमि त्र वाणमां रातें जागतोज सूतो,अने ज्यारे मध्यरात्रि थर, त्यारे ते गुणधर लघु करवा उग्यो. अने ज्यां तेने लघुकरवा नग्यो जाण्यो त्यां तो ते सुमि त्र, तुरत निसमांथी उती तेने धक्को मारवा आव्यो, तेवामां तो तेनो पोता नोज पग खसी जवाथी ते समुश्मां पडी गयो. कारण के मोहोटुं जे पाप बे, ते तुरत फले . अने जगतमां पण कहेवत ने के "जे खोदे ते पडे" अने जीवने कर्मने अनुसारेज फल मले ,वली जेवं कर्म होय ,तेवीज बुदिपण थाय डे. परंतु बुद्धिमान पुरुचे अत्यंत विचारी कार्य करवू.हवे ते सुमित्र रातमां पडी गयो, तेनी कोइने खबर पडी नहिं. अने ज्यारेंप्रनात थयो, त्यारे गुणधर, सुमित्रने जोवा लाग्यो, परंतु ते सुमित्रने क्यांश दीतो नहिं, त्यारेंतेणें वाणमां बेठेला सदुकोश्ने पूर्षु के, हे नाश्यो! तमोयें कोयें मारा
