________________
पृथ्वीचंद्र ने गुणसागरनुं चरित्र.
მყე
मी ते नरकर्मभूमिना एकशो सित्तेर पाडा थाय बे. हवे ते सर्व नर कर्मभूमि, कालस्थितिने दायजामां थापी बे. तो ते कर्मभूमिनो तमारी। मासीयें सुंदर, सौम्य, शूर एवा पोताना स्वामी धर्मराजाने राजा को बे, तेथे ते पाडामा फयाज करे बे, अने ते धर्मराजा एकांतें सर्वजननो हि तकारी बे, तेथी जे तेनुं श्राराधन करे बे, तेने ते संपूर्ण एवी सुख समृद्धि यापे बे. वली ते धर्मना प्रसादयकी सुखी थयेला अरिहंत, चक्री, हरि ने बलदेव वगेरेने जोइने प्रायः अनेक जनो तेवा सुखनी इब्बा माटे धर्म नुंज सेवन करे. हे राजन् ! आपना मिथ्यादृष्टि वगेरे अनुचरोयें पूर्वोक्त धर्मसेवक जनोने दुर्गतिरूप गढ़मां नरकनिगोदमध्ये घाल्या पण हता, परंतु ते काल स्थितिथी निकली निश्चिंत थइने पुनरपि ते धर्मनुंज सेवन करवा लाग्या बे. हवे ते धर्मराजायें पण घणा काल ते राज्य जोगवीने ते राज्य, पोताना चारित्र नामा पुत्रने प्राप्युं बे. तेथी हाल ते चारित्रज राज्य करे वे. ते चारित्रने पर कार्योद्यत थयेलो जोइने ते नृमिमां रहेनारा केटलाएक प्राणीयोयें ते चारित्र राजाने विनति कररी कयुं के हे स्वामिन्! या या पनी भूमिमां जातां श्रावतां श्रमोने मोहराजाना नृत्योथी जय रहे बे, माटे अमने एवं कोइक निर्नयस्थान बतावो के जेमां अमो निर्नय
इ रहियें ? त्या चारित्रराजा बोल्यो, के हे नश्जनो ! ते मोहनृत्योथी न जवाय, एवी तो एक मुक्तिपुरी बे, परंतु त्यां निश्रेणि (निसरणी) विना जवाय तेम नथी. तेथी प्रथम तमो विवेकरूप पर्वत पर चढो, त्यां तमोने दर्पोत्कट एवा मोहना सुनटो पराभव करी शकशे नहिं. पढी त्यां पक श्रेणीरूप निसरणीयें चढ़ी सुखें करी मुक्तिपुरियें जजो एम कहिने ते चा रित्र राजायें ते जीवोने विवेकपर्वत पर चढाववा माटे सदागमनी योजना करी. ते सदागमें पण तेजने पर्वत पर चढावी, तेनी सायें पोताना प्रशमा दिक सुहृदोने मोकल्या, त्यारें ते सुहृदोयें, ते विवेकादिने विषे धर्मार्थी एवा कोइक दीन पुरुषो जे हता, तेने विशामो जेवरावीने केवलज्ञानथी देखाय बे मार्ग जेनो एवी जे मुक्तिपुरी ते प्रत्यें पहोंचाड्या ? अने हे रा जन् ! ते मुक्तिपुरिप्रत्यें जनारा जीवोने पकडवानी करी बे प्रतिज्ञा जेणें एवा तमारा नाम गोत्रादिक चार नाइयो, ते जीवोनी पढवाडे घणाज दोड्या, परंतु ते जीवो, तेने हाथ ग्राव्या नहिं, तेथी ते निराश थरने हाल
