________________
შემ
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
समोसा बे. ते सांजनी ते वनपालकने अतुल दान दइने सक्तिना जा रथी जरा गयुं ने अंतःकरण जेनुं एवा ते त्रणे नूपाल, ते केवलीनी पासें याव्या. अने तेमनुं यथाविधि नमन करी, धर्मश्रवणमां तत्पर थर, योग्यस्थान पर बेठा. त्यारें जगतना हित करवामां तत्पर एवा ते मुनीश्वरें, मंथन करेला महासमुनी गर्जना समान गंजीरवाणी यें करी देशना देवानो प्रारंभ करखो. ते जेम के:-नो नव्यलोको ! जो तमो संसारथकी जय पामता हो, तो जलना पर्पेटा सरखा जीवितवाला मनुष्य देहने पामीने ते मनुष्य देही पोतानुं जेम हित थाय, तेम करो. जेणें करी तमारे संग्राम करवो न पडे ? घने वली हे नव्यो ! जेमां तमोने बिलकुल रति नथी तेमां तमो रति पण करो. वां मुनिनां कहेलां गूढार्थ वाक्य सांजली मानतुंग राजा बोल्यो के हे महाराज ! यापे ा जे सर्व क. ते घणुंज गंजीरार्थ कयुं, तो तेने में मूढ मनुष्य केम जालीयें ? माटे कृपा करी ते सर्व समजाय तेम कहो. यावां वचन सांजली केवली भगवान् कदेवा लाग्या के हे नव्यलोको ! तमोने मोहनृपें ज्ञानमद्य पायेनुं बे, तेथी तमो काहीं पण अर्थ जाणता नथी. ते सांगली प्रसन्न जेनुं मुख बे एवो राजशेखर नृप, जरा हसीने बोल्यो के हेन गवन् ! यापें जे मोहनृप कह्यो, ते मोहनृप वली कोण बे ? अने ते क्यां वे ? अने तेनी राजधानी केवी बे ? त्यारें केवली बोल्या के हे राजन् ! अंतरंग, परम उत्कृष्ट एवो अरिहंतधर्मनामा राजानो सुबोधनामक दूत ज्यारें तमोने सुदर्शननामक चूर्ण खवरावशे, त्यारे तमोने सत्यार्थनी मालम पडशे. प्रने वली ते सुबोध दूत पण थोडाज वखतमां मारी पासें यावशे. हजी ज्यां सुधी ते नथी श्राव्यो, त्यां सुधीमां कौतुकी एवा तमोने तेनुं कांइएक स्वरूप कहुं, ते सांजलो.
या विविध याश्चर्यप्रचुर एवा जगतरूप पुरनेविषे सुर नरेंद्रादिकथी पण खंमित जेनुं शासन बे एवो, अने शिष्ट पुरुषोने सुख यापनार, टोने दुःख देनार, मदें करी मदोन्मत्त एवो, एक कर्मपरिणाम नामा राजा बे. ते मनोहर एवा या संसारना राज्यने करे बे. हवे ते कर्मपरिणाम राजा नी एकांतरक्त, पतिव्रता तथा पोताना स्वामीना चित्तने अनुसरती एवी कालपरिणतिनामा एक पत्नी बे हवे अनादिसंयोगने लागेलां परस्पर सुखमां मन, त्रण जगत जेनी खाज्ञा माने बे, एवां ते दंपतीने पोतानी
5