________________
૧૬૪
મળે છુટી જાય છે. જે જીવા ખાળ દશામાં હાય તેને પડિત જીવાને ચૈન્ય તેવા ઉપદેશ આપવા તે તેનુ અહિત કરવા બરાબર છે. જ્યાં જીવ અશુભ ક્રિયામાં પરચા ઢાય ત્યારે તે તેની ભુમિકા શુદ્ધ કરવા માટે શુભના ઉપદેશ આપવા જરૂરી છે. શરીરમાં મળ જામે ત્યારે તમે જુલાબ લે છે, અને તેથી મળ નીકળી જાય છે. પરંતુ જુલાખ કાઢવા માટે બીજું કંઇ લેવુ પડતુ નથી. જુલાબ તે એની મેળે નીકળી જાય છે, તેને કાઢવા માટે બીજા પ્રયાગની જરૂર પડતી નથી. બહુ મળ જામ્યા હાય ત્યારે તમે એનીમા પણુ લે છે. એનીમા મળ પલાળીને બહાર કાઢે છે, ને સાથે એનીમાથી ચઢાવેલુ પાણી પણ નીકળી જાય છે. શુભ ક્રિયામાં એવુ' સામર્થ્ય છે કે તેથી અશુભ ક્રિયા હઠતાં શુભ પણ પેાતાની મેળે હેઠી જાય છે. અશુભ ક્રિયા હજુ થતી હોય ત્યાં શુદ્ધને ઉપદેશ કરવા તે શાસ્ત્ર સંગત વાત નથી. કદાચ કઈ કહેશે, “ જીવને સદા માટે શુભમાંજ રાખવા ? તેને શુદ્ધના ખ્યાલ પણ ન કરાવવા ? ” લક્ષ્ય શુદ્ધનુંજ રાખવાસ્તુ' છે. અને શુદ્ધના લક્ષ્યજ વ્યવહાર કરવાના છે. શુદ્ધનુ લક્ષ્ય રાખીને વ્યવહાર છેાડી ન શકાય. શુભ ભાવ પણ એકાંતે ઉપાદેય નથી તેમ કહેવુ તે મિથ્યા વાત છે. માક્ષના લક્ષ પુવકના શુભભાવ ઉપાદેયજ છે તેમ કહ્યું છે તેજ સાચી વાત છે.
tr
અને નયાનું આલંબન જરૂરી છે –
શુદ્ધ ભાવ કરતાં શુભ ભાવ ઉત્તરતા છે. છતાં શુભ
