________________
૨૧૪
રાખી, સવારનું રાંધેલું તને સાંજે ન ચાલે, વારંવાર તારી ટેસ્ટ બદલાય. તે સર્વ મેં પિષ્યા, પરંતુ તું તે કેવી નફટ-નકામી છે કે મેં આપેલું સુંદર તે તરતમાંજ અસુંદર કરી નાખ્યું. આહારને મલમાં-ઠલમાં પલટાવવાને તારો સ્વભાવ તે છેડો નહીં. ખરેખર તું હાલતુંચાલતું સંડાસ જ છે છતાં પણ તે હાલી કાયા? તું મારી સાથે ચાલ. “જીવ સુણે ય રીત અનારિ, કહાં કહત વારંવાર મેં ન ચલુંગી તેરે સંગ ચેતન, પાપ પૂન્ય દે લારે.”
કાયા... આટઆટલી વિનવણીઓના જવાબમાં બેવફા કમજાત એવી કાયા જવાબ શું આપે છે? હે જીવ...તે મારા માટે ભલે જે કર્યુ હોય તે, તેથી હું કાંઈ મારો સ્વભાવ ત્યાગવાની નથી. હું તો મારી રીતે જ વર્તવાની, હું હજી સુધી રાજા-મહારાજા ચકવતી કે તીર્થ કરે કેઈની સાથે પરભવમાં ગઈ નથી ને જવાની પણ નથી. હે ચેતન ! તારાં સંગાથે તે તે પોતે આચરેલા પાપ અને પૂન્ય જ પરભવમાં સાથે આવવાના છે તેથી મહાપુરૂષ આવી કાયાનાં મમત્વત્યાગ સાથે કાયોત્સર્ગ તપને આશ્રય કરે છે અને તેનાં અભ્યાસથી જ સમય આવે ત્યારે ગજસુકુમાલ. મેતારજ-ઝાંઝરીયા મુનિવર કે બંધક ત્રાષિની જેમ સમતા જાળવીને પિતાનું અંતિમ લક્ષ સિદ્ધ કરે છે.
તપની યાત્રા અનશનથી આરંભાય છે અને દેહમમત્વનાં ભાગમાં પૂર્ણતાને પામે છે. અનશન તપ કાયાને
