________________
મુસાને એવો પણ વિચાર આવ્યો કે, જેની કોથળી પડી ગઈ હશે, એ એટલા અંશે ભાગ્યશાળી હશે કે, પડી ગયેલી આ કોથળી પર પહેલી જ નજર મારી ગઈ !
ખાનમુસાએ એ કોથળી ઉંચકી લઈને પોતાના ખભે ભરાવેલા થેલામાં સુરક્ષિત મૂકી દીધી. આસપાસ નજર કરનાર કોઈ નહતું. અને પોતાની સ્થિતિ-પરિસ્થિતિ એવી હતી કે, આ કોથળી પચાવી પાડવાનું મન થયા વિના ન જ રહે અને ગમે તેવા શાહુકારને પણ એવો વિચાર આવી જવો સહજ હતો કે, આજ સુધી મેં જાળવી જાણેલી ખાનદાનીથી ખુશ થઈને ખુદાએ જ આ કોથળી આપવાની મહેર કરી હોવી જોઈએ. નહિ તો ધોળે દહાડે કોઈની નજરે ન ચડતા આ કોથળી મારી નજરે જ કેમ ચડે ? પરંતુ આ રીતે મન મનાવી લીધા બાદ થોડીક પણ સંપત્તિ પચાવી પાડવાની લાલચને વશ બનીને ખાનદાનીનો ખજાનો ખોઈ નાખવાની ખાનમુસાની તો જરા તૈયાર ન હતી. મક્કમ મનને વધુ મક્કમ બનાવવા ખાનમુસાએ ત્યારે જ દૃઢ સંકલ્પ કર્યો કે, વહેલી તકે ધોરાજી પહોંચી ગયા બાદ પહેલો જ પ્રયત્ન કોથળીના માલિકને શોધી કાઢવાનો કરીશ. જ્યાં સુધી આ કોથળીના માલિકનો ભેટો નહિ થાય, ત્યાં સુધી પાણી પીને જ ચલાવી લઈશ, અનાજનો દાણોય મોઢામાં નહિ નાંખુ.
,
ખાનમુસાએ એવું અનુમાન કર્યું કે, કોથળી હજી કોઈની નજરે નથી ચડી, એથી નક્કી થાય છે કે, આ કોથળી પડી ગયાને ઝાઝો સમય નહિ વીત્યો હોય, વળી કોથળીનો માલિક ધોરાજી પહોંચીને થોડો વિશ્રામ લીધા વિના આગળ જાય એ પણ શક્ય જ નથી.
ખાનમુસાની આ ધારણા સાવ સાચી હતી. બગસરાથી ધોરાજી જવા નીકળેલા રાણીબાના માલસામાનમાંથી જ એ કોથળી અજાણતા પડી ગઈ હતી. એ કોથળીમાં રાણીબાના કીમતી દરદાગીના રાખવામાં આવ્યા હતા. એ કોથળી ખૂબ જ સાચવીને મૂકવામાં આવી હતી, પણ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૧ ૫૯
->
