________________
ચારણે ધડાકો કરતાં કહ્યુ કે, હું આપને જ ઇચ્છું છું. મારી માંગણી છે કે, આપ ખુદ જ મારવાડ પધારો. આપને વધાવવા મારવાડ પ્રતીક્ષાની પુષ્પાંજલિ લઈને ખડું રહેશે. આપની પાસેથી કંઈક મેળવવાની મારી મુરાદ નથી. મારા મનોરથ તો મારવાડમાં આપની જ પધરામણી કરાવવાના છે.
ચારણની આ માંગણી સાંભળીને સભામાં સન્નાટો છવાઈ ગયો. પણ વચનબદ્ધ રાજવીએ વળતી જ પળે જવાબ વાળ્યો કે, ચારણ ! તમારી માગંણી મને માન્ય છે. હું મારવાડ આવવા તૈયાર છું. આની પાછળનું કારણ પણ હું જાણવા માંગતો નથી. પણ ‘પ્રાણ જાઈ ૫૨ વચન ન જાઈ’ની ટેક ટકાવવા અબઘડી જ હું જાહેર કરું છું કે, તમારી માંગણી પૂરી કરવા મારવાડ આવવાની મારી તૈયારી છે.
ચારણના ચહેરા પર પ્રસન્નતાની પૂર્ણિમા પ્રકાશી ઉઠી, પરંતુ સભાના ચહેરે તો અમાસનું અંધારું છવાઈ ગયું. ચારણે કહ્યું કે, રાજવી ! આપને હું દાનવીર કર્ણની કોટિમાં મૂકવા માંગું છું. મારી માંગણી સ્વીકારી લઈને આપે મને જે આપ્યું છે, એથી મારે હવે બીજું કંઈ જ માંગવા જેવું રહેતું નથી. આપની પ્રસન્નતા જળવાતી હોય, તો એક બે દિવસમાં જ આપણે મારવાડ તરફ પ્રયાણ કરીએ. આ પ્રયાણ પાછળનું પ્રયોજન પણ મારે છૂપાવવું નથી. પણ હું યોગ્ય પળની પ્રતીક્ષામાં છું. પળ પાકી જશે એટલે સામેથી મારું પ્રયોજન આપની આગળ ખુલ્લું કરી દઈશ. પ્રયોજન જાણ્યા બાદ મને વિશ્વાસ છે કે, આપ મારા માથે ચાર હાથે કૃપા-વર્ષા કર્યા વિના નહિ જ રહી શકો.
ચારણનો આ પ્રસ્તાવ સાંભળીને સભા સંકલ્પ-વિકલ્પના ઝંઝાવાતનો ભોગ બની. પણ ચાવડાના પિતાજીના ચહેરા પરની સ્વસ્થતા જરાય નંદવાઈ નહોતી. ન એમણે મારવાડ-ગમનનું પ્રયોજન જાણવાની ઉત્કંઠા દર્શાવી કે ન સભાએ પ્રયોજન જાણવાનો આગ્રહ વ્યક્ત કર્યો. બરાબર ત્રીજે દિવસે થોડા રસાલા સાથે રાજવીએ મારવાડ તરફ પ્રયાણ
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૧
૯૭
