________________
ચાર દિવસ ગયા ને ઉંટડી સ્વાર આવ્યું. એવી જ રામાયણ શેઠજી, પરદેશની સાત વખારે અગ્નિમાં સાફઅંદાજે નુકશાન સાત લાખનું. શેકનું રૂંવાડું ન ફરકે એજ સૈમ્યતા અને ગંભીરતા. મેટા મુનીમને સૂચવ્યું રાત્રે દશ વાગે હવેલીએ આવજે. રાત પડી અને શેઠ મુનીમ ભેંયરામાં ઉતર્યા. બે ઓરડા વટાવ્યા. ત્રીજા ઓરડાનું તેતીંગ તાળું ખોલ્યું. શેઠ બહાર બેઠા છે. મુનીમ અંદર જાય છે. જેઈને ચક્કર આવે છે. ક્યાં ગયે ઢગ સેનાની લગડીઓને? ક્યાંથી આવ્યા કાળા કેલસા ! હે ભગવાન ! શું થવા બેઠું છે. મારે શેઠ પૂરે ધર્મ અને પ્રામાણિક કયા ભવને પાદિય? ભગવાન ? ભગવાન !
ઘણે ટાઈમ થયો. મુનીમજી! મુનિમજી જવાબ ન મળે. શેઠ જાતે અંદર જાય છે. મુનીમ અર્ધ બેશુદ્ધ. ઢળે છે. જાગૃત કરે છે. શેઠજી! શું આ સાચું જોઉં છું, હા, ભાઈકર્મસત્તાને અટલ ન્યાય છે. સાવધ બની બહાર ચાલે. ૨૧ લાખ જ્યા. પણ પેટનું પાણું ન હાલ્યું. એ જ જિનભક્તિ. એ જ સામાયિક. એ જ સંસ્કાર સીંચન અને સાથે ભાવિ તૈયારી.
આર્યપત્ની તે દુખની સહભાગી ! અને આ તે વિવેકી શ્રાવિકા, એનાથી શું અજાણ્યું. પિતાને હીરા માણેક મતીના દાગીનાને ઢગલે કર્યો પતિના ચરણે. વૃધ્ધ મુનીમના હાથ અને હૈયુ બંને કંપ્યા તેને વેચતા. જમે રકમ વ્યાજ સાથે સામે બોલાવી સંપણી. પાઈનું દેવું નહિ. અને મિલકતમાં રહી માત્ર હવેલી. દાસ દાસીઓને બાર મહિના ચાલે એટલું ધન આપ્યું. ઘણી આનાકાની સાથે અશ્રુભીની આંખેએ કંપતે હાથે લઈ છૂટા થયા,
