________________
ભંગ્ય, બધા કર્મના ખેલ છે. કર્મ આત્માની સારી નરસી કૃતિ છે. તેને પુણ્ય-પાપ કહીએ. તેના ફળને સુખ-દુઃખ કહીએ. મારું નહિ તેને મારૂં માન્યું. તે માટે અનેક જુઠ પ્રપંચ કર્યા. તેનું ફળ રિબા મણ આવતા મુંઝવણ થાય. જે પોતાનું હતું તેની ઓળખ ના થઈ. પરમાં ભાન ભૂલ્યા. ગાંડા અને પાગલ બન્યા. પરવશ બની સ્વની–પિતાનાની હેળી સળગાવી હવે શેક શે ?
શરીર પિતાનું નહિ. શરીરને ખાતર, પિતાના માનેલા ધન-કણ અને કુટુંબ પિતાના નહિ. પિતે એકજ આત્મા. આ ભવ પર-ભવ અને ભવની પરંપરામાં ભટકનાર. ભટકવું મટાડવું હોય. સ્વના સચ્ચિદાનંદ સુખમાં મહાલવું હોય. આત્મ તેજમાં રમવું હેય. અંધકારમાંથી પરમ પ્રકાશમાં જવું હેય. અંધકારમાંથી પરમ પ્રકાશમાં જવું હોય તે ક્ષણભંગુર સંસારના સુખને મોહ ઘટાડે જ, અરે તે મેહને નાશ કયે જ છૂટકે. સ્વકૃત પાપના ફળરૂપ દુઃખને સમભાવે સહેજ છૂટકે. આ નાને સરખે, પણ વિશાળ સુખને દેનારે, ઉપદેશ જ્ઞાનીઓને છે. સમજે, સ્વીકારે, હૈયે ઉતારે તે ફાવે, આ માટે જ-આમાં આગળ વધવાના હેતુથી જ ધર્મકિયા-દાન શીલ, તપ, ભાવના, પરોપકાર, અનુકંપા, દયા મહાદયા સર્વ કાંઈ કરવાનું છે. સજજન-શ્રાવક કે સાધુ બનવાનું છે.
હરહંમેશ સઘળું ના બને તે આત્માઓ માટે પર્વે
જ્યા પરમેપકારીઓએ. સઘળા પર્વે સાધ્ય ન બને તેવાઓ માટે “મહા મંગળ પર્વનું અમૃતપાન કરાવવા
