________________
૨૦૪ એક પ્રવૃત્તિ શરૂ થઈ. એકીકરણને પણ પ્રયાસ શરૂ થયે. કંઈક લાલબત્તીઓ પણ ધરાઈ. તે પ્રયાસે પ્રાણઘાતી પણ ગણુયા. પૂ. આચાર્યાદિ મુનિવરને ઠીક ઠીક સહગ પણ મળે. પણ પછી તે પાઠયપુસ્તકે આદિની પ્રવૃત્તિ સામે સુગ્ય સ્થાનેથી રેડ સીગ્નલ ધરાયે. પણ સમાજ બાહ્ય આકર્ષણથી ખેંચાયે જાય છે, અંતિમ પરીણામ “મનસુખભાઈ તારાચંદે, નિબંધ તારણ રૂપે બહાર પાડેલ સંચયમાં જણાઈ આવ્યું. લાલબત્તી ધરનારા દીર્ઘદ્રષ્ટા હતા, સાચા હતા. અને સાચા નીવડ્યા.
વર્ષો પહેલાના નાસ્તિક-બીસ્કુલ ધર્મ સમજણ વગરના વિચારોનું પાછુ ધર્મ-શિક્ષણને નામે પુનરાવર્તન થવા માંડ્યું છે. થોડી વાનગીઓ અશ્રધ્ધાના અંધકારની –
૧. હવે સાધુઓએ બાળવયમાં અપાતી દીક્ષાઓ બંધ કરી દેવી જોઈએ.
૨. સાધુઓએ સમાજના બાળક માટે વ્યવહારિક જ્ઞાન આપતી સંસ્થાઓ ખોલાવવી જોઈએ.
૩. આજે તપશ્ચર્યાઓ ઘણી વધી છે. બાળકથી લઈને બુઢ્ઢા સુધી ખૂબ જ સક્રિય રસ લે છે.
પરિસ્થિતિ ધરખમ સુધારો માંગે છે. ૪. સાધુઓ હવે પિતાની દિશા ફેરવે.......
પ. મનસુખલાલભાઈ મહેરછાપ મારે છે. “આ વાતથી હું અક્ષરશઃ સમ્મત થાઉ છું. આના સિવાય જૈન સમાજેને ઉધ્ધાર શકય નથી જ!”
વાહ રે વાહ! જૈન શાસનનું અસ્તિત્વ મીટાવી દેવાવામાં જ “મહેતાને સમાજને ઉદ્ધાર દેખાય. અજ્ઞાન એ મહા અંધાર’ તે આજ રીતે ને ?
