________________
૧૩૧ ભાગ્યશાળી કંઈક વૃદ્ધ થયા. અનુભવી બન્યા. સંસારની અસારતા અને ધર્મને રક્ષક ભાવ સમજાય. પણ રાંડયા પછીનું ડહાપણ, ધર્માનુષ્ઠાન થાય નહીં. જ્ઞાનનું નામ નહીં. મુંઝવણને પાર નહીં. ખેડા ઢોરના જેવી ગતિ.
આ બધી સંસારની ગતિ. સૌના અનુભવની–આ વાતને “ગુલાબ” સાથે શું સંબંધ? ગુલાબ કરમાય છે. માનવ પણ કરમાય છે. શરીર પર કરચલીઓ પડે. દાંત પડી જાય. ગુલાબી ચહેરો બેખો પર બની જાય. ભ્રમર-શ્યામ કેશકલાપ પણ ચાંદની જે સફેદ બની જાય. તે તે હજીએ ઠીક દેખાય. પણ અડધા કાળા અડધા ભુખરા–ધોળા મનને ન ગમે તેવા પણ ગમાડવા પડે.
ગુલાબની પાંદડીઓ વેરાઈ જાય. માનવના સ્વપ્ના ઉડી જાય. ધાર્યા-વિચાર્યા જીવનના અરમાને એળે જાય. સંતાપની ગણતરી જ નહીં. વિટંબના વધતી જાય. જીવનની લાલી ઉડી જાય. જીવન અકારૂ લાગે.
બાહ્ય લાલી જીવનની પરાધીન છે, આંતર લાલી પર તેને ખો આધાર છે, ગુલાબનું આંતર સાવ ખલાસ અને ગુલાબ પણ ખલાસ. માનવની આંતર લાલી એટલે પુણ્ય. વિશિષ્ટ પુણ્યનો આધાર ક્ષપશમ. કર્મને નાશ અને પ્રશાંતતા એ છે ક્ષયેશમ. વિશિષ્ટ પુણ્યની ખૂબી અનેરી હોય છે. એમાંથી જન્મેલી લાલી પ્રાયઃ કરમાતી નથી, પણ વૃદ્ધિ જ પામ્યા કરે છે.
આજ ઘણને એવો પ્રશ્ન થાય છે કે, પુણ્ય એ શું ચીજ છે? પુણ્ય એટલે સદા ખીલતું અને ખીલવટમાં રાખતું ગુલાબી ગુલાબ. પૂર્વજન્મમાં કરેલ સત્કૃત્યને
