________________
( રાજકોટ ચાતુર્માસનાં સંભારણાં
(સંતની સરળતા અને નિસર્ગ નિર્ભરતા) "શેરી વળાવી સજ્જ કરું ઘેર આવોને !
મોતીડે પુરાવું ચોક મારે ઘેર આવોને.” અમારા પરિવારના હરખનો પાર નહોતો. રાજકોટના અમારા બંધ ઘરને સન ૧૯૪૮માં ધોળાવી રંગરોગાનથી સુંદર સાફ સૂથરું કરવાનું કામ ચાલુ હતું. અને
ઓચિંતા જ એક દિવસ એ ઘરના બારણા ઉપર સરકારના માણસો આવીને તાળું લગાવી ગયા.
વાત આમ બની હતી.
અમારા પરિવારના મોટા ગુરુદેવ કવિવર્ય નાનચંદ્રજી મહારાજના અત્યંત પ્રિય શિષ્ય અને અમારા પણ ગુરુ એવા મુનિશ્રી સંતબાલજીએ સને ૧૯૩૭માં નર્મદા કિનારે રણાપુરમાં કાષ્ઠમૌન રાખી સાધના કરી. સાધના દરમ્યાન થયેલ દર્શન અને કુરણા-અનુભૂતિને પરિણામે એક નિવેદન તૈયાર કર્યું. જેમાં જૈન સાધુ જગત તેમ જ સમાજને ભરપૂર ચિંતન કરવા જેવી સામગ્રી હતી. મુંબઈમાં એ નિવેદન પ્રગટ થયું અને જાણે ધરતીકંપની. જેમ જૈન સમાજ હલબલી ઊઠયો. લીંબડીના સ્થાનકવાસી જૈન સંપ્રદાય મુનિશ્રીને સંઘ બહાર મૂક્યા. મોટા ગુરુદેવના અત્યંત સ્નેહ છતાં એમને માટે પણ સંઘના પગલાનું સમર્થન કરવા સિવાય રસ્તો રહ્યો નહિ. સંતબલાજી એકલો જાને રે !'ની જેમ એ નીકળી પડયા. સન ૧૯૩૮નું ચોમાસું નજીક આવ્યું. જૈન ઉપાશ્રયનાં દ્વાર એમને માટે બંધ હતાં. ચોમાસામાં નિવાસ કયાં કરવો? અમદાવાદ બાવળા રોડ ઉપર વાઘજીપુરા ગામની સીમમાં એક કુટિરમાં ચાતુર્માસ થયો.અને પછી તો ભાલનળકાંઠો પ્રયોગ આરંભાયો. અને જૈન જૈનેતર સમાજના સહકારથી કામ ચાલ્યું, પણ જૈન ઉપાશ્રયમાં ચાતુર્માસ તો થઈ શકે તેવી સ્થિતિ નિર્માણ થઈ ન હોતી.
સને ૧૯૪૮ન ચાતુર્માસ રાજકોટમાં કરવાનું નક્કી થયું. સ્થળ તરીકે અમારું ધર તૈયાર જ હતું એની સફાઈનું કામ ચાલતું હતું ત્યાં જ ઉપર લખ્યું તેમ તાળાં લાગી ગયાં!
કારણ આમ બન્યું. સૌરાષ્ટ્રની વિહારયાત્રા
૧૩૯
