Kalyan 1956 12 Ank 10

Author(s): Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir

Page 8

: ૬૪૦ : ખરખ રે
અને મારાથી બેલાઈ જવાયું.
જર જેવી થઇ ગઈ હતી, પણ ખાટલો ખંખેરતી રડીને શું કરશો? હિંમત રાખે જ છુટકો....” નહોતી, જમાઈરાજે અકળાઈ જતા હતા. પણ જ્યારે અને થોડીવાર પછી ડોશી શાંત થતાં હું ઘર તરફ એ અકળાતા, ત્યારે દીકરી એમને સમજવતી. , વળ્યો.
બહેત ગઈ, થોડી રહી, થોડે મેં ઘટ જાય;
ઘડી પલકને કારણે અબ મત ખેલ બગાડ ..* મારા એક મિત્રનાં પત્ની ખૂબ ઝઘડાખોર હતાં, પત્નીની આ શાણી સલાહને અવગણવાની પતિરાજ બંનેના વિચારોમાં બે ધુવ જેટલું અંતર હતું. વાત
કલ્પના પણ કરી શકતા નહોતા. કારણ કે જો જરાક
અવિચારી કે ઉતાવળીયું પગલું ભરાશે તે રસ્તાના વાતમાં તેઓ દરરોજ ઝઘડતાં, આ ઝઘડાને કારણે
રખડતા થઈ જવાશે. એટલે અસહ્ય અકળામણ થતી ઘણી વખત તેઓ એકબીજાને બોલાવતાં પણ નહિ.
હોવા છતાં પણ એમણે ધીરજને અનિવાર્ય બનાવી, આવી અસહ્ય જિંદગીથી મારો મિત્ર ખૂબ ત્રાસી ગયે હતે. એક વખત તે એણે મને કહ્યું:
કાગના ડોળે ડોશીના મૃત્યુની વાટ જોતા. ભગવાન હવે બેમાંથી એક કરે તે સારૂ..' અને થોડા દિવસો પછી હું બહારગામથી ઘેર આવ્યો, ભગવાને પણ એની રાવ સાંભળી હોય તેમ એક ત્યારે મારી પત્નીએ ગિરિજા ડેશી ગુજરી ગયાના સમા
ચાર આપ્યા. સામાન્ય રીતે કોઈ વૃદ્ધજનનું અવસાન દિવસ એની પત્નીનું અવસાન થયું. મને સમાચાર મલતાં જ હું ખરખરે છે. તમે નહિ માને. પણ
થતાં, આપણને સ્ટેજે એમ થાય છે કે
બીચારો છુટયાં...” પણ આ સમાચાર સાંભળ્યા મારો એ મિત્ર એ વખતે એની પત્નીને યાદ કરી પિકે કે ર, અને મને ખરે જ આશ્ચર્ય થયું,
પછી તે મારાથી કહેવાઈ ગયું. “બીચારો હરિમેં એને ખૂબ હિંમત આપી. ત્યારે શાંત થઈ લાલ છુટયો.' જોકે આથી મારી પત્નીને આશ્ચર્ય એ બોલ્યોઃ
થયું નહિ, પણ સસ્મિત વદને એ બેલી: “જરા “મારા અને એના વિચારોની અસમાનતાના
ખરખરે જઈ આવજે.” કારણે અમે પરસ્પર ઝઘતાં એ વાત સાચી. પણ
મેં કહ્યું: “જરાજ શા માટે...? ડેશી મર્યાને અમારા બંનેના દીલમાં એકબીજા પ્રત્યે એટલો જ તે ભારે હરિલાલને પુરો ખરખરો કરવા પડશે.' પ્રેમ હતો. મને તે સ્વનેય કલ્પના નહોતી કે આમ અને બીજે દિવસે સવારે હું હરિલાલના ઘેર ગ. એ મને છોડીને ચાલી જશે, અને હું મારા જીવનમાં તે મને બધું વાતાવરણ જુદા પ્રકારનું લાગ્યું, જ્યાં એકલો પડી જઈશ.
શેત્રુઓ પથરાતી હતી ત્યાં સોફાસેટ ગોઠવાઈ ગયા
હતા. જે જગ્યાએ ડોશીને ખાટલો રહેતા હતા, ત્યાં મારા મિત્રની આ વાત સાંભળી મારી નવાઈમાં
રિડીગામ વસાવી દેવામાં આવ્યું હતું. જરા અનેક વધારો થશે. મને થયું કે
આગળ વધી હું વચલા એરિડામાં ગયા તે ભારે , રડયા પછીનું લે ડહાપણ નહિ હે ને ?' આશ્ચર્યની વચ્ચે ટેલીફોનની ઘંટડી રણકતી સાંભળી
હું ચમકે. મારા એક પાડેશી ઘરજમાઈ હતી સાસુએ ખરેખર, આ નિર્જીવ વસ્તુઓ પણ દેશના એમના જીવતાં એકપાઈ પણ દીકરી કે જમાઈ ને મૃત્યુની જ વાટ જોતાં હશે ને? પામે. તેવી રીતે બધી માય મુડી એમના કબજામાં ઉપર ગયે તે ત્યાં પણ નયન મનહર
ગાલીચા પથરાઈ ગયા હતા. ગાદી પર જઈને હું બેઠો વીકરી તે સમજી શાંત, શાણી અને સંસ્કારી કે તરત જ પતિ-પત્ની બંને આવીને મારી સામે હતી. જા જમાઇરાજને સાસની આ બધી માયામુંડી ગોઠવાઈ ગયાં. ને મેં ખરખરો પ્રારંભ કરતાં કહ્યું: જોઈ, કોઈ કામધ સૂઝત નહે. ડેશી હાડપી- “બહારગામથી ગઇકાલે સાંજે આવ્યો ત્યારે જ ખબર
રાખી હતી
.