________________
૬૪૨ : ખ ૨ ખા
અને મૃત્યુ અને અશાંત અની ગયાં છે. માફ કરો, આ કંછું મારા જ્ઞાનના પુરસ્કાર નથી. હું માત્ર સામાન્ય બુદ્ધિ ધરાવું છું. પણ મારા જેવા અનેક સામાન્ય માણસાના અંતરને આ પ્રલાપ છે.
માનવ-જીવનના કરૂણ અંતના એક વિદારક પ્રસંગ મને અહિ' યાદ આવે છે.
દેશમાં અમે રહેતા હતા, એ ફળિયામાં એક વયેાદ્ધ બ્રાહ્મણ ડેાશી રહેતાં હતાં. મૂળ ધંધા તો એમના યજમાનવૃત્તિનેા હતો. પણ એમના ભણેલા પુત્રને આ ધંધો ગમ્યો નહિ. એટલે એણે શહેરમાં નોકરી રોધી લીધી હતી. પુત્ર અને પુત્રવધૂ અને શહેરમાં રહેતાં અને આડાશી અહીં એકલાં પડી રહેતાં. પુત્ર માંહને એકાદ પત્ર લખતા.
આર મહિને એક વખત આવી એ ડેશીની ખબર પૂછી જતા. થોડા પૈસા આપતા, અને આડાશી પાડાશીને દેખભાળ રાખવાનું કહી પાછે શહેરમાં
ચાલી જતા.
વૃદ્ધાવસ્થાના કારણે ડેાથી રાજનાં માંદાં રહેતાં. ડગલે ને પગલે પારકાંની ઓશિયાળ વેડી ઘેાડા
મહિના તાનભાયુ`. છેવટ પુત્રને તેડાવવા પત્ર લખ્યા. પણ ન તો એમના પુત્ર આવ્યો કે પુત્રવધૂ.
દિવસે દિવસે એમની માંદગી વધતી ગઇ. આખરે ભૂખ–તાથી પીડાઈ એ મરણને શરણ થયાં. એ દિવસ સુધી એમના ધરનું બારણું ઉધાયું નહિ. ત્યારે આડાશી-પાડેશીએ ભેગાં થઇ, ડેાશીને સાદ કર્યો. બારણાં ધમધમાવ્યાં. આખરે બારણાં તોડી સહુ ધરમાં દાખલ થયાં, તો અંદર દુ"ધ ફેલાઇ ગઈ હતી. ડેશીનું શબ્દ અર્ધનગ્નાવસ્થામાં ખાટલા નિચે પડયું હતું. વજં તુએએ એમના દેહને ફોલી ખાધે હતેા. અને એમની બન્ને આંખેાની કીકીઓ ઉંદર લઇ ગયા હતા. કદાચ તમને આશ્રય થશે, પણ આ એક સત્ય ઘટના છે.
આવા અનુભવા પછી, સંધ્યાના રંગ જેવા આ માનવ-જીવનને જ્યારે આપણે અંતરચક્ષુથી નિરીક્ષણુ કરીએ. ત્યારે કવિશ્રી નરસિંહરાવની પેલી પંક્તિએ વેદનાભર્યાં ચિત્કાર સાથે નિકળે છે:
“ આ માનવજીવનની ઘટમાળ એવી; દુખ પ્રધાન સુખ અલ્પ થકી ભરેલી,”
–: પરદેશના ગ્રાહક બંધુઓને
પરદેશમાં વી. પી. થતું નથી તે લવાજમ પુરૂ થયે મનીએર, ક્રેસ સિવાયના સ્થળે લવાજમ ભરવા વિનંતિ છે.
પેટ એક્ષ ન. ૬૪૯
પેાષ્ટલ એઈર કે નીચેના કોઈ પશુ શ્રી દામે દર આશકરણ શ્રી તારાચંદ ડી. શાહ શ્રી મેઘજી ખીમજી ગુઢકા શ્રી રતિલાલ આત્તમચ'દ સંઘવી
પેાષ્ટ્ર એક્ષ ન. ૨૦૭૦
૧૧૨૮
પાઇ એક્ષ ન. પેાઇ ખેાક્ષ નં
૪૪૮
પેષ્ઠ એક્ષ ન
૧૯
શ્રી મેઘજી ખીમજી ગુઢકા શ્રી મેઘજીભાઇ રૂપશી એન્ડ કુાં. શ્રી દેવશીભાઈ જીવરાજ
પાષ એક્ષ ન
७
પાછુ એક્ષ ન ૯૧
કલ્યાણ માસિક વાર્ષિક લવાજમ રૂા. ૫–૦=૦
દારેસલામ મેરામી
મામ્બાસા
જગમાર
કીસુસુ
ચેરી
ચીકા
