________________
Ան
जैनकथा रत्नकोप नाग हो.
करतो, अनुक्रमें वृद्धावस्था या जाणीने पोताना पुत्रने राज्ये थापीनें चा रित्र इ. ग्रहमादिक तप करतां उपसर्गादिकने सहेतां बेडे असण करीने देवलोकें गया त्यांथी च्यवी महाविदेह क्षेत्रमां मनुष्यावतार पामी, सकल कर्मने दय करी केवलज्ञान पामी, ग्रात्मरामी मोदे जो. ए रीते धर्मयी चल नही. ए कथा श्री पार्श्वनाथ चरित्रमां जोइ जो ॥
हवे जे सत्त्ववंत होय, तेज यापदामां सखाइ थाय, ते माटे यापदा मां सखाइ नारो बतावे बे. ते बंधवा जे वसणे हवंति ॥ ( जे के०) जे पु रुप अथवा जे प्राणी ( वसणे के० ) कष्ट यापदाने विषे आपणा ( हवंति के० ) होय. अर्थात् कष्ट यापदानी वखते जे आपणने साहा य्य करे, (ते के० ) ते पुरुष अथवा तेज प्राणी ( बंधवा के० ) बांधव कहीये. इहां पाठांतरे (वंति, एवो पण पाठ े, ते (वहंति के० ) या पदाने हे एटले यापदानो निस्तार करे, ते बांधव कहीये. ते व्यापदा ए क इव्यथी ने बीजी नावथी एवा वे प्रकारें जाणवी. तेमां इव्यथी या पदा ते निर्धन य, कष्ट पामवु, रोगादिकनुं पामवु, वहालानो वियोग, ने वहालानो संयोग ए सर्व व्यापदा कहीये, यने नाव आपदा दुर्गति जनुं, धर्मरहितपणे यवं इत्यादिक आपदामांची जे निस्तारे, ते बांधव कहीये. एना ऊपर सिंह तथा वसंत ए वे नाइनो दृष्टांत कहे बे. मगध देशे महालय नामक गामे, एक सिंह ने बीजो वसंत एवे नामें वे सगा जाइ वसे ले. तेने मांहोमांहे घणी प्रीति बे. एक एक विना रही शके नही. अनुक्रमें यौवन अवस्था पाम्या. साधेंज नएया, पृथ्वीमां नमे, इव्य उपार्ले, जोग जोगवे, खाये पीये वस्त्र विलेपनादि सर्व सार्थेज करे.
एक दिवस लघु नाईनी नार्या नर्त्तारिने एकांते कहेवा लागी के, तमे मूर्ख देखा बो. केम के जे घरमा वात थाय बे, तेनी पण तमने खबर नथी ? एम सांजलीने ते पण चमक्यो. के, ते गुं कहे बे. त्याऐं ते बोली, तमारो मदोटो नाई मुखें मीठो बे, पण हृदये धितो बे. पोतानी स्त्रीने कंकु, वस्त्र, घराणां तथा खजूर प्रमुख खादिम सर्व आणी आपे बे. वली इव्य प्रमुख पण गांठे करे बे. तमने घणुं गुं कहुँ ? पण एनां फल बागलें जाणशो. त्यारे वसंत बोल्यो. रे पापिणी ! एवा जूता संनेडा गुं लगाडे बे ? कदापि जुग पलटाय, तो पण महारो जाई एवो होय नही. तुं बीजाना घरनी
