________________
गौतमकुलक कथासहित. ३५७ एकदा राजसनामां बेगं वर्णावर्णनी वात नीकली, तेमां एम कहेवा j के, सर्व वर्णमां कृत्रिय वर्ण जे जे;ते सर्वने राखे बे; माटे क्षत्रिय वर्ण प्रधान जे. ते सांजलीने जयमालिने जातिमद उपन्यो. अनुक्रमें त्यांथी मरीने पहेले देवलोके देवता थयो. त्यांथी च्यवीने तमारो पुत्र थयो. ए रीतें पाबले नवे एवं चोयुं व्रत रूडी रीतें पाल्युं छे. तेथी ए सौजागी थ यो . सुरूपी थयो ले तथापि पोतानुं शील खंमन नही करे.
ते वात मुनिना मुखथी सांजलीने सुरप्रिय.कुमारने जातिस्मरण ज्ञान उपन्युं. त्यारे पिताने कहेतो हवो के, हे पिता ! मने आझा आपो, जेम हुँ चारित्र अंगिकार कलं. त्यारें यज्ञप्रिय बोल्यो, हे वत्स ! केटला एक काल पडखो, अवसर पामीने श्री प्रनास गणधरजी पासे चारित्र लेगुं. ते सांजलीने धरुचि मुनि पासे यद्यपि. यतिधर्मनो रागी , तथापि पिताना वचनथी सुर प्रिय कुमार श्रावकनां व्रत अंगिकार कस्वां. मुनि पण शिदा देश विहार करता हवा. सुरप्रिय कुमार पण गुरू बुद्धि यें श्रावक धर्म पालता हवा. ___ एकदा समयने विपे सुर प्रिय कुमार नद्यानने विपे केलिना घरमा सू ताजे, एवामां एक रूपवंत व्यंतरी यावी ते कुमरनुं रूप देखी मोह पामी. थकी कुमारिका स्त्रीनें रूप करी विकारनां वचनो बोलवा जागी त्यारें कुमरें विचाओँ के, निश्चयें ए मनुष्यस्त्री नथी. जे माटे एने लाज नथी. तथा एनी यांखो मींचाती नथी. एम चिंतवीने पोताने घेर याव्या. ते व्यंतरी पण पोतोना जरि पासें जइ कहेवा लागी के, ए ब्राह्मणें मने घणी प्रार्थना करी, पण ते उष्टथी धैर्य बालंबीने हुँ नाती. ते सांजलीने व्यंतर पण कोपायमान थयो. संध्या समये जेटले कुमरने मारवा था व्यो, एटले कुमर पण पोताना वासनवनमा आव्या. स्त्रीने पूजवा ला ग्या. आज तुं वनमां केम आवी हती ? स्त्री पण कान ढांकीने बोली. अहो ! ए वात झुं बोल्या ? हे स्वामिन् ! बीजी स्त्री पण कुलवंती होय ते एकली न जाय. तो हं श्रीप्रनासजीनी स्नुषा थश्ने एकली वनमां 'केम जावं !!! पण मने साची वात कहो. जे ए वात पूबवानुं गुं कार ण ले ? त्यारे कुमरे पण व्यंतरीनी सर्वे वात यथार्थ कही. दीधी ते वात सांजलीने बाहेर रहेलो व्यंतर विचारवा लाग्यो. अहो! महारी स्त्री, उष्ट :
