________________
३७३ जैनकथा रत्नकोप नाग हो. आपशे ? एम सांजली ते ब्राह्मण आक्रोश पामतो घरमांथी बहार निकव्यो.
हवे राजा नट्टाणी पासे आव्यो. आवीने पूबवा लाग्यो, हे नहाणी ! तुं जयवर्म राजाने उलखे ? ते बोली, हा एनी नगरीमां तो ढुं वसुं बु. अने राजा तो जगत्प्रसिह ले तेने केम न उल ? राजा बोल्यो, ते ढुंज बु. ते बोली तमे एवो वेष केम कस्यो के ? राजा बोल्यो, स्त्रीचरित्र जाण वा माटे कस्यो बे. ते बोली, स्त्रीचरित्र के होय ? राजा बोल्यो, तमारा जेवू होय. एम कहीने सर्व वृत्तांत प्रत्ययसहित कयुं,ते सांजलीने नहाणी क्षणेक लाज पामी, पड़ी धैर्य धरीने महोटे स्वरे बोली, तमे महारुं चरित्र गुं दीतुं. पण तहारा नगरमां एवी स्त्रीयो वसे ले के, मने पगे बांधीने उडे ! राजा बोल्यो, एवी एक स्त्रीनी वासतो मने संनलाव. त्यारे ते बोली.
आज नगरमां महाधनपात्र, दानेश्वरी, मनोरथ नामें शेठ वसे . ते ने लक्ष्मी नामें नार्या ले. तेने चार पुत्र नपर घणा मनोरथें रूपें सुरसुंद री सरखी एवी सुंदरी नामें एक पुत्री थर. तेने परणावी एटले नर्त्तार त रत मरण पाम्यो. त्यारे शेवें दीकरीने कह्यु संसार एवोज . सुर असुरनुं पण मरण आगल न चाले.माटे तुं खेद करीश नही.महारा घरमां रही थकी सुरखमां काल गमावजे. घरनु कामकाज पण करीश नही. पुत्री पण बापर्नु बोल अंगिकार करी सुखें रहे . __ एकदा तेणें गोखने विपे बेला देशांतरथी यावेलो कामपाल नामें राज पुत्र तेने राजमार्गे जतो दीतो. ते विशिष्ट रूपवंत, विशिष्ट वस्त्र, विशाल हृदय होवाथी तेने जोई प्रत्यक्ष कामदेवनो नम थयो, तेथी तेणें उपर थी फूलनी माला नांखी. कटादें जोयुं, एवामा बिरुदावलीनो बोलनार बोल्यो, वंगदेशनो राजा नुवनपाल, तेनो पुत्र कामपाल, तेनुं अतिशय रू प देखी जेने देवांगना पण , ते कामपाल जयवंतो वत्तॊ. ते सांन लीने सुंदरीये तेनुं नाम ठाम धायुं, कामपाले पण लगारेक रागसहित 5 चुं जोयु, तेथी ते स्त्रीनेज चिंतवतो, पोताने आवासे गयो, कामज्वरें ग्रहे वाणो, श्रेष्ठिपुत्री पण कामवशे पीडाती जोइने शेठ घणो खेद करवा लाग्यो.
एकदा एक परिव्राजिका निदाने अर्थे ावी तेने शेठे कडुं. रे नई ! महारी पुत्री अशातावंत , तेने साजी करो. परिव्राजिका बोली, ढुं नज रें जोवं. एम कही कुमरी पासे गइ, जोयुं तो कंदर्प विकार जाण्यो. पड़ी
