________________
३६ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. न करे, तो बानखं घटे. मस्तकं अने नेत्र प्रमुखनी अत्यंत वेदनायें बाउ खं घटे. वली पराघातें आन घटे. पराघात ते वीजली पडवाथी तथा खाडा प्रमुखमां पडवाथी आउखु घटे, ते पराघात कहियें. तथा फरसें आ नखं घटे एटले त्वचामा सर्पनुं विष फरसे तेनाथी मरण पामे. अथवा ब्र ह्मदत्त चक्रियें काल कस्यो त्यारे तेनो पुत्र, चक्रवर्तिनी स्त्रीरत्नने कहेवा लाग्यो के, तुं महारी साथें जोग नोगव्य. ते बोली, तुं महारो फरस ख मी शके नही. एम कहे थके पण पुत्र माने नही. त्यारें एक घोडो मंगावी ने तेनी नपर मुखथी मामीने केहेड सूधी हाथ फेरव्यो, एटले घोडो फरी ने मरण पाम्यो. ते डोकरायें दीठो तोपण माने नहि, त्यारें लोढानो पुरु ष करावीने आलिंगन दीधुं. एटले लोढानो पुरुष गली गयो. ते देखीने मा न्यु. एम फरसथी आनग्धू घटे. तथा श्वासोवासनो निरोध करवाथी पण आनखं घटे . एम प्रथम पदे पांच उदाहरण थयां.
हवे बीजा पदें ते आन अशाश्वतुं ने माटे " धम्म चरे सादु जिणो व” ( सादुजियोव के०) साधु जननो उपदेश्यो जे (धम्मं के०) धर्म तेने (चरे के ) आचरजे. ते उपर चिलातिपुत्रनी कथा कहे .
विद्युन्माति नामें एक ब्राह्मण ते पंमित मानी, जिनशासननी हेलना नो करनार. ते एम कहेतो हवो के, जे मुझने जीते, तेनो हुँ शिष्य था 5. एकदा श्राचार्य तेने सनामां जीत्यो. ते माटे बलात्कारें शिष्य .कयो. पबी देवतायें समजाव्यो, स्थिर कस्यो, पण उगंन्हा मूके नहि, तेनी स्त्रीय स्नेहें करी कामण कडूं, तेथी मरण पामीने देवलोके गयो. नार्या पण ते निदें दीदा ले अण आलो काल करीने देवलोके गइ. ते ब्राह्मण च्यवीने राजगृह नगरने विषे धननामा सार्थवाह तेने चिलातिका नामें दासी तेनी कूखे पुत्र पणे उपन्यो. तेनुं चिलातिपुत्र नाम दीg.अने तेनी स्त्री पण देवलोकथी च्यवीने तेज शेनां पांच पुत्र नपरें सुसमानामे पुत्री था. चिलातिपुत्र तेने रमाडे,रमाडतां अपलक्षण करे, ते जाणीने शेनें घरमांथी का ढीमूक्यो.ते फरतो फरतो सिंहगुफा नामे चोरनी पाले गयो. ते पन्नीपतिने घणोवहालो थयो. अनुक्रमें पल्लीपति मरतां थकां एने पत्नीपतिपणे थाप्यो. ___ एकदा तेणें चोरने कयुं के, राजगृह नगरे धनसार्थवाहने घेर सुसमा नामें पुत्री , ते आवेतो महारी अने जे धन आवे ते सर्व तमारं. एम ठे
