________________
३७
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. बजाववा मांझी, ते देखीने गुणधर्म कुमर महा विस्मय पाम्यो सर्व स्वरूप नजरें जोतो हवो. तेवामां कनकवतीने नाचतां केडथकी सोनानी घुघरीनी माला त्रुटी पडी, ते प्रजन्न पणे गुणधर्म कुमारे लीधी. नाटक कस्या पली घणीये जो पण जडी.नही, पनी सदु पोत पोताने स्थानके गया, कनकव ती पण दासीसहित पोताने स्थानकें यावी, गुणधर्म कुमर पण स्वस्थानकें आव्या, यावीने शेष रात्रीयें सूक्ष रह्या, विमान संहगुं.
हवे प्रातःकाले मतिसागर नामें प्रधाननो पुत्र, ते कुमरनो मित्र ले, ते ने घुघरीनी माला यापीने कुमरें कयुं के, आ घुघरी अवसरे महारी स्त्री ने आपजे. एम कहीने ते मित्र साथे स्त्री पासे गयो, स्त्रीये पण उनी थ ३ आसन आप्यु, कुमर त्यां बेग, मित्र पण पासे बेगे, सोगटां पासे रमतां कुमरी जीती, पडी कुमरी बोली कांक यानूषण आपो, त्यारे कुमरें मित्रना सामुं जोयुं. मित्रं पोताना वस्त्रमाथी काढीने घुघरमाला आपी. ते देखी ने स्त्री बोली, एतो महारुं भानूषण ले ते तमने क्याथी जडयुं ? कुमर बोल्यो, क्यां पड्यु हतुं ? ते बोली स्थानक तो मुझने सांजरतुं नथी. कु मर बोल्यो, महारो मित्र निमित्तनो जाण बे, ते तमारूं अनूषण पाडवानुं स्थानक केहशे, मित्र बोल्यो, दुं कहीश. पडी कुमर पोताने मंदिरे याव्या.
वली बीजी रात्रे तेमज जैनचैत्ये गया, स्त्रीयें वीणा वजावतां पगमां हेलुं नेउर कोइकरीतें नीकली पडद्यु, ते कुमरे पूर्वनी पेठे लीधु, तेपीयें खोल्युं पण जडयुं नही, स्वस्थानके आव्या, कुमरें नेचर मित्रने प्राप्यं. बीजे दिवसे वली मित्र साथें लेश्ने कुमर गयो, तेणीये आसन थाप्यु, ते उपर बेसीने कोक शास्त्र गोष्ठी करीने स्त्रीय नतिसागरने प्रब्युं. रे न! तमे निमित्त जोयुं होय ते कहो. ते बोल्यो, र तन्वंगी ! हुँ निमित्त बलें ए म जाणुं , के तमारं कांक बीजुं पण बानूषण गयुं . ते सांजलीने स्त्रीना चित्तमा शंका नपनी तो पण ते गोपवीने बोली, गं पानषग गयं
? ते निमितें जाणीने कहो. त्यारे गुणधर्म कुमर बोल्या, ते तुं नथी जाण ती ? ते बोली जाणुं बुं, पण पडवानुं स्थानक नथी सांजरतुं. कुमर बो व्या, मने कोइकें कह्यु जे.के, तुं दूर गइ हती त्यां नेचर गयुं, ते जेने हाथे
व्यु, तेने दुं उलझुं हुं, तेना हाथमाथी बलात्कारें में लीधुं. ते सांज लीने कनकवती विचारवा लागी. कोक प्रयोगें करी निश्चे महारा नारें
