________________
गौतमकुलक कथासहित. ३ए महारुं सर्व वृत्तांत दीतुं वे ॥ यतः ॥ कुरचई कला चांडी, चौरिका क्रिडि तानि च ॥ प्रकटानि तृतीयेऽह्नि, सुबन्नं सुकतानि च ॥१॥ एवं विचारीने बोली, ते नेचर क्या वे ते वेला कुमरनी आझाये मित्रं आप्यु. पडी ते बो ली, सत्य कहो, ए तमने क्याथी जड्युं ? कुमर बोल्या, तमे क्यां पाडयुं ते कहो. एम करतां ते बोली, हे नाथ ! ज्यां.पडयुं ते स्थानक तमे दी होय तो रूटुंबे, अन्यथा कोइ कही देशे तो महारी अग्निमां पेसतां पण गुदि नथी. एम कही माबो करतल गलस्थल दे नीचु जोतीशोकातुर थकी बेठी, कुमर पण कांक हांसीनी वात काढी तेने हसावीने पोताने ठेकाणे गयो. __ वली रात्रे अदृश्य थका आव्या. सखीयोयें कनकवतीने कयुं, हे स्वा मिनी ! वेला जाय . विद्याधर रीश करशे. त्यारें तें लांबो निसासो नां खीने बोली, ढं मंदनाग्यवंत गुं करूं ? विषम कार्य प्रांवी पडयं. जे मा टे ढुं, ज्यारे पिताने घेर हती, त्यारें कुमारीपणे विद्याधरें मने सम दीधा हता जे, महारी आशाविना तहारे नर्तार सेववो नही. अने विमा न नपर बेसीने नित्य रात्रं महारी पासे आवq. त्यार पड़ी माता पिता ना याग्रह थकी तथा महारो पण राग हतो, तेथी हुँ राजकुमरने परणी. महारे तो ए पण प्रमाण दे, ते बेदुने पण ढुं मानुं बु. पण हे सखी ! त्यां जतां मुझने महारा नारें कोक रीतें जाण्यं ने. एवं विद्याध रने सादात् दीगो ले. ढुं विद्याधरने तथा एने सामान्य बुं, तेमाटे कां तो विद्याधर, नरिने मारशे, अथवा विद्याधर मने मारशे. माटे शोक करूं बु. वली हे सखी ! तुं सांत. महारी यौवनावस्था , ते घणा अ पायसहित ने, तथा पितानुं अने सासरानुं कुल घj उत्तम बे, अने लो कतो महा विषम , जेम गमे तेम बोले. ते माटे कार्य गहन ले तेथी
आकुली थानं बुं. ते सांजली सखी बोली, हे स्वामिनि ! जो एम जे तो त मे इहांज रहो, ढुं तिहां जावं बुं जो विद्याधर पूबशे तो ढुं कहीश के महारी स्वामिनीने शरीरे शाता नथी. तेवारें कनकवती बोली, एमज करो एम करीने विमान रची आप्युं. ते उपर दासी बेठी. गुणधर्म कुमरे पण एम चिंतव्यु, जे ढुं आज एनुं विद्याधरनु स्वामी पणुं ठालीश, जीवलोकने नाटक जोवानी इला टालीश, एम चिंतवीने अदृश्यपणे विमानमा आरुढ थयो.
हवे विद्याधरें जिनेश्वरनुं स्नात्र करवा मांझ्युं, एटले विमानथी उतरीने
