________________
३५६ जैनकथा रत्नकोप नाग हो. स्मात् पापें करी मरण पाम्यो, ते अमने शोकनुं कारण थ६ पड्युं .
एवं सांजली, नमस्कार करीने जयमालि एम कतो हवो के, हे जगवन् ! मने परस्त्रीगमन व्रत आपो, त्यारें मुनि बोल्या, प्रथम ए व्रत नुं स्वरूप हुँ कहूं ते सोनलो. पर स्त्री वेनेदें . एक वैक्रिय शरीरसं बंधी, अने बीजी औदारिक शरीरसंबंधी. तेमां पण यौदारिक बे नेदें , एक मनुष्यसंबंधी, अने बीजी तिर्यचसंबंधी. तेमां वली मनुष्यसंबंधी प ण वेदु नेदें , एक परणेली, अने बीजी संग्रह करेली. एटला नेदमां जे नांगे व्रत लेवं तेनी विरति ते चोथु व्रत . ए व्रतना पांच अतिचार बे, ते कडं . तेमां प्रथम अपरिगृहीतागमन, बीजुं इत्वर ते अल्पकाल सू धी कोई स्त्रीने जाडे राखे, ए वे अतिचार सेवतां व्रत नांगशे, एवं पोतें जाणतां बता सेवे तो व्रतनंग थाय, तथा कदाचित् विधवागमन अथवा वेश्यागमन करवा गयो अने व्रत सांजस्युं के, महारे तो परस्त्रीनां पञ्च रकाण ने यने ए कोई परनी स्त्री तो नथी. तो एथी महारुं व्रत शामाटे नांगे ? तथा बीजे अतिचारें नाडे राखी होय तेमां एम विचारे के, ए म हारी स्त्री, तेमां महारुं व्रत शा माटे नांगे ? एम व्रतसापेक्षपणे अ झानपणे विचारी जोगवे तो अतिचार लागे. तथा जाणीने नागवे तो व्रतनंग थाय. त्रीजो अनंगक्रीडा अतिचार ते स्त्रियादिकने वलन चुंब नादि करे तो लागे. तथा पारका विवाह प्रमुख मेलवे, साटां करे, ए प रिविवाहकरण चोथो अतिचार. तथा तीव्र अनुराग. राखे, रात्री दिवस कंदर्पमा चित्त राखे तो ए पांचमो अतिचार. ए पांच अतिचार वर्जवा.
ए व्रत पाल्यानुं फल कहे . आ लोकने विपे यश कीर्ति सौनाग्य वधे. पर लोकें स्वर्ग तथा अपवर्गनां सुख पामे. तथा जे प्राणी, ए व्रत ने ग्रहण न करे, अथवा ग्रहण करीने नांगे, ते प्राणी उ गिया थाय, न पुंसक थाय, अने उर्गतियें जाय. ते सांजली राजकुमरे पण विशेषे तत्त्व जाणीने मुनिपासे चोथु व्रत अंगिकार कयं.
ते चारण मुनि पण आकाश मार्गे गरुडनी पेठे उडीने बीजे गमे ग या. राजकुमर पण पोताना आत्माने कृतार्थ मानतो घेर आव्यो. ते कु
मरने सौनाग्यादिक गुणें करी अपरिगृहीता परस्त्रीयो घणी मले, तोपण . ते कुमरें पोतानाव्रतमां अतिचार न लगाव्यो. अने शील खंमित न कयुं.
