________________
३०७
गौतमकुलक कथासहित. मदिरा पीधी,तेनी चेतना नाती, विसंस्थल केश थया,सदु धरतीये पज्या, चोरें अवसर जाणीने सर्व सार लीधुं, सर्वनां वस्त्र पण लीधां, सर्वने य थाजात एटले जेवा माताना नदरथी जन्म्या तेवा करीने नातो, पोताने घेर गयो. प्रनात थयो एटले सर्वनो मद उतस्यो, सदुये उन्या. ते मांहो माहे लाज पामता मठमां पेता. सहुयें वेश्याने पूब्युं, ए तहारो नाइ ह • तो के ? वेश्या बोली ए महारो नाइ न हतो, सहुयें सुरप्रियने वात क ही, सुरप्रियें राजा पासे जइ पोकार कस्यो के, हे राजन् ! चोरें महारो म
तो लूंव्योज, पण महारो सर्व परिवार नग्न करीने गयो. माटे ए कोई क महा धूतारो तस्कर ले. राजा लगारेक हसीने बोल्या, रे मंत्री ! ए चो र धूतारें अमने एटलो तो गुण कस्खो के, अमारा वस्त्र ले गयो नही!!! ए नास्तिकाचार्य पण करुणा उपजे एवो विलाप करे , माटे एने का ढी मूको, ए फुःखीनां वचन सोनलवें सयुं, प्रधाने पण सुरप्रियने विस ज्यो, ते पोताने ठेकाणे गयो. ए रीतें बए दर्शनना झाननो अहंकार म दी नांरख्यो. एवं घर नथी, अथवा एवं राजकुल नथी, अथवा एवं देवकु ल नथी के, जेने ए धूत्तै कपट क्रिया करीने नथी लूटयु ! हवे राजा महा राज विपादवंत थयो, मंत्रीनी बुद्धि पण एमां न चाली, पांखमी सर्वने ते धर्ते विलखा कस्या, तेमज घणा जीवोनो संहार पण करे, यथा श्वा यें परस्त्रीयो पण नोगवे, ते निर्दय पापीनी जूगश्नो तो पारज नही. ए रीतें नो काल जाय बे. पण ते मायावी मूढ चरित्रवंत राजा प्रमुख को इना हाथमां न आवे. नरक प्रायोग्य तीव्र कर्मनां आचरण करतो कर्म बांधे.
एवा अवसरनें विषे ग्रामानुग्रामे विहार करतां सुविशुभ नामें केवली जगवान त्यां पधास्या. राजा वंदना करवा गयो, नगरना लोक पण वंद ना करवा गया, ते चोर पण घणा लोक नेगा मल्या जाणीने चोरी कर वाने परिणामें गुटिका प्रयोगे वेष फेरवीने त्यां याव्यो. केवली लगवाने पण धर्मदेशना दीधी. ते यावी रीतें केः-प्राणीनी हिंसाथी, पारकी चोरी करवाथी, महा कडा विपाक आवे. इत्यादिक धर्मदेशना दीधी. ते सांन जीने को समकित, कोई देश विरति, कोइक नश्कनावी इत्यादिक अंगी कार करीने सर्व पर्षदा पोताने ठेकाणे गइ. सहस्त्रमन त्यां रह्यो, केवली ने वंदना करीने कहेवा लाग्यो के, हे नगवन् ! एवं कोई कुकर्म नथी के,
