________________
गौतमकुलक कथासहित.
२०१ जे, तेमणे अंगना मेलनी पेठे राज्य मीने चारित्र लीधुं , ते जेम नष्णकालना तापें नदी उबली थाय, तेम तपस्यायें करी पुर्बल थया बे, तेमने अकाले अपथ्य नोजने करी कोढ नीकल्यो , तेमां सर्व अंगे कृमि नपन्या जे, तो पण औषध जाचता नथी, जै माटे मुनिराज होय ते शरीरनी अपेक्षा न करे. ते मुनि बनने पारणे घर घरने विपेन मता जीवानंद वैद्यने घेर थावता मित्रोयें दीहा. त्यारें महीधर कुमार वै य पुत्र जीवानंदने हांसीमां कह्यु, जगत्मां वैद्य शिरोमणी तुं कहेवाय जे, तुमने रोगनुं ज्ञान ,तहारी पासे श्रौषध पण घणा , चिकित्सामां पण माह्यो बो, पण तहारामां कांश दया नथी. जे सदा आर्त होय ते तु जने प्रार्थना करे तो पण तुं वेश्यानी पे इव्य विना तेनी सामुं पण न जुए. माटे एकांतें व्यना लोनी न पश्ये, कांक धर्म आश्रयीने पण चि कित्सा करीये, तहारी वैद्यविद्या, तहारो परिश्रम तेने धिक्कार पडो, जे माटे एवं रोगवंत पात्र आव्युं,तेने नवेखे ! ते सांजलीने जीवानंद पण सकलविज्ञानरूप रत्ननो रत्नाकर ले ते बोल्यो. हे महानाग ! तें नलु संजा युं जे माटे ब्राह्मण अषी न होय, वाणियो अवंचक न होय,शोक्य अ नावंत न होय. शरीर नीरोगी न होय. पंमित, धनवंत तथा गुणवं त एत्रण निरहंकारी न होय. स्त्री अचंचल न होय. राजपुत्र सुचरि चना धणी न होय. ए सर्व प्रायें न होय, माटे ए महामुनि चिकित्सा करवा योग्य . पण औषधनी सामग्री महारी पासें पूरी नथी. ए वच मां अंतराय नडे . जे माटे एक लक्षपाक तेलतो महारीपासें ले, पण गोशीर्ष चंदन अने रत्न कंबल ए बे वस्तु नथी. ते सांजलीने पांचे मित्र बोव्या. ए वे वस्तु बमे लावीयु. एम कहीने पांचे जण हाटनी श्रेणी गया. साधु पण पोताने ठेकाणे गया. हाटवाला वाणियाने पांचे जणे कडं. मूख्य लेश्ने अमने बे वस्तु यापो. एम कहे थके वाणीयो बोल्यो. ए बे वस्तुनुं प्रत्येके लाख इव्य मूल्य थाय . पण तमे ए वस्तुने झुं करशो ? जे प्रयोजन होय ते कहो, ते बोल्या. तमे मूल्य लश्ने अमने गो शीर्ष तथा रत्न कंबल आपो, अमारे साधुनी चिकित्सा करवी जे. ते सां जलीने वाणियो विस्मय पामीने विकस्वर लोचन करी रोमराजि विकस्व र करीने चिंतववा लाग्यो. एर्नु उन्माद प्रमाद मदन, स्थानक एवं यो
