________________
गौतमकुलक कथासहित.
चेडामहाराजायें कम कस्यो. ते वखते ते मनुं पञ्चरकाण करीने महा डर एवा रथमुसल संग्राममां प्रवतस्यो तेनी साहामो कोणिकनो से नानी पण रथे बेसी सन्मुख यावीने बोल्यो के, महारी उपर प्रहार कर. त्यारे वरुण बोल्यो. हुं श्रावक बुं, माटे निरपराधीने बागलथी प्रहार के म करूं ? ते सांजलीने कोलिकनो सेनानी, बोल्यो के, रुडुं रुडुं व्रत राख व्रत राख. एम कही कर्ण पर्यंत खेंचीने सेनांनीयें बाण मूक्युं. ते वरुणने मर्मस्थानके लाग्युं. त्याऐं वरुणें पण अरुण लोचन करी एकज प्रहारें ते सेनानीने जमराजाने घेर मूक्यो. पढी पोताने पण गाढो प्रहार मर्मस्था नके लागेलो जाली रणमांथी बहार नीकली तृणनो संथारो पाथरी तेनी उपर बेसीने विचारे ने के, में महारा स्वामीनुं कार्य तो कयुं; पण हवे महारे स्वार्थ साधवानो अवसर बे एम चिंतवीने खरिहंत, सिद्ध, साधु
ने केवलिनाषित धर्म ए चारनुं शरण करी, सर्व जीवने खमावी, सर्व जीवनी साधें मैत्री नाव राखी, खढार पापस्थानक जे सेव्यां ते वोसिरा वी, चारे गतिने विषे जे कांइ दुष्कर्म करयां ते सर्व त्रिविधें त्रिविधें वोसि रावीने, श्रीवीरस्वामीने नमस्कार करतो, इत्यादिक याराधना करीने चा रे हारनां पञ्चरका करी नवकारनां ध्यानमां तत्पर थको रह्यो.
ܐ
वामां वरुणनो मित्र एक मिथ्यादृष्टि बे ते संग्रामथी बहार खावी वरु ने क के, जेनुं तमने शरणं तेनुं मने पण शरणुं होजो. एम बेहुज समाधिम काल कस्यो. तेमां वरुणतो सौधर्म देवलोके उपन्यो. त्यां चार पल्योपम या पालीने महाविदेह क्षेत्रे मनुष्यावतार पामीने मोदे जो ने मिध्यादृष्टि जे वरुणनो मित्र हतो ते मरीने मनुष्यपणें उपन्यो. ते पण फरी महाविदेहमां मनुष्य थर मोदे जशे.
हवे वरुनो दय थयो जाली चेडाराज़ाना सुनट तथा दार गणो रा जामली बमणुं युद्ध · करता हवा. त्यारें कोलिक पोतानुं बल जाग्युं जाणी ने पोतें चढघो. ते जडतो थको चेडा महाराजानी ढकडो श्राव्यो. त्यारें . चेडा राजायें पण तेनी ऊपर दिव्य बारा मूक्युं. ते वेलाये इंझें कोलिकना मुख प्रागल वज्र कवच कस्युं ने चमरे पवाडे लोहनो संनाह कस्यो. तेथी चेडा राजानुं बाणतो अमोघ हतुं, पण निष्फल गयुं. ते देखीने चेडामहारा जाना सुन विचायुं के, आपणा स्वामीनुं पुण्य खूट्युं देखाय बे, पण बीजुं
