________________
११० जैनकथा रत्नकोप नाग हो. तः ॥ औत्पातिकी च या नाषा, सा नवत्यन्यथा नहि ॥ १ ॥ हवे तेनी प्रतीत करवा माटे मंत्रीश्वरने घेर खबर काढवा एक पुरुष राजायें मोक व्यो. ते पुरुषे पालो आवीने दीतुं तेवु राजाने कह्यु. ते वात राजायेंधा री राखी. जेवारें मंत्रीश्वर राजा पासे सलाम करवा याव्यो, त्यारें राजा अव मुख करीने वेठो. एवो राजानो नाव जाणीने मंत्री घेर आव्यो. सिरियाने बोलावी कह्यु के; राजाने काने कोश्क वैरी लाग्यो बे, माटे रा जानो आपणा उपर क्षेप थवाथी आपणा कुलनो नन्द करवा तत्पर थयो
. माटे तुं जो महारुं क्चन माने, तो दूं कहूं तेम कर. ज्यारें दुं राजाने मुजरो करूं, त्यारे तुं तरवारे करी महारं मस्तक बेदी नाखजे, ज्यारें राजा ठबको दे, त्यारे कहे जे के, स्वामीनो अनक्तो ते पिता पण श्या कामनो, अने हूँ तो घरडों ,. चार दिवस रहीने पण मर, तो बेज. परंतु आम करीश तो आपणुं कुटुंब सर्व जीवतुं रहेशे. ते सांननी सिरियो गदगद व चनें रोतो थको कहेवा लाग्यो के, हे तात ! ए घोरकर्म, चमाल पण न करे, तो दुं केम करूं ? प्रधान बोल्यो, एवो विचार करीश तो सर्व कुटुंब घाणीमां पीलाशे, अने वैरी हसशे. ते माटे कुल राखतां महारो दय ते रूडो जे ॥ यतः ॥ त्यजेदेकं कुलस्यार्थ, ग्रामस्याथै कुलं त्यजेत् ॥ ग्रामं जनपदस्याथै, आत्मार्थे सकलं त्यजेत् ॥ ॥ तथा ढुंगले तालपुट बां धीने राजाने मुजरो करीश, एटने तने पिता मास्यानु पाप पण नही ला गे. एम कहे थके सिरिये ते वचन अंगीकार कयुं. अने पिता, मस्तक ठे द्यु. एटले राजायें कयुं हे, नंमा ! ए काम गुंकयुं ? सिरियो बोल्यो, स्वामी शेही जाण्यो माटें मास्यो. स्वामीना अनुयायी काम करे, ते सेवक कहिये.
पजी सरियायें प्रधान, मृतकार्य को, राजा सिरियाने कहेवा लाग्या के, तमारा बापनी मंत्रिमुश तमे व्यो. त्यारे सिरियो बोल्यो, महाराज ! महारो वडेरो नाइ यूलिन चे ते मुफने पिता बरोबर , ते अमारा पिता ना हेतथी. बारवर्ष थयां कोश्याने घरे जोग नोगवतो सुखें रहे ले, ते नाई साथें हुं विचार करूं. तेने राजायें कह्यु के, आजनो आज विचार करो. त्यारें यूलिनश्ने बोलावी सर्व वात मांमीने कही. थूलिनजी अशोकवा डीमा जइ विचार करवा लाग्या के, राजकाजमां शयन जोजन प्रमुख व खत उपर करी शकियें नही, स्वीनां सुख पण नोगवी शकियें नही. त
