Jain Dharmno Maulik Itihas Part 01 Tirthankar Khand

Author(s): Hastimal Maharaj
Publisher: Samyag Gyan Pracharak Mandal

Page 308

દાન'ના નારાઓથી આકાશ ગાજી ઊઠ્યું. દેવતાઓએ પંચદિવ્યોનો વરસાદ વરસાવ્યો અને દાનનો મહિમા પ્રગટ કર્યો.
( ભગવાન મહાવીરની સાધના ) “આચારાંગ સૂત્ર” અને “કલ્પસૂત્ર'માં લખેલું છે કે – દીક્ષિત થઈ મહાવીરે પોતાની પાસે દેવદૂષ્ય વસ્ત્રના સિવાય કંઈ પણ રાખ્યું નહિ. લગભગ તેર મહિના સુધી એ વસ્ત્ર એમના ખભા ઉપર રહ્યું, ત્યાર બાદ વસ્ત્ર પડી જવાથી તેઓ સંપૂર્ણપણે અચેલ (નગ્ન) રહેવા લાગ્યા.” પોતાના સાધનાકાળમાં તેઓ ક્યારેક નિર્જન ઝૂંપડી, કુટિર, ધર્મશાળા, પરબ વગેરેમાં રોકાતા હતા. તેઓ નિતાંત સહજ મુદ્રામાં બંને હાથ લટકાવી-ફેલાવીને રહેતા હતા. શિયાળાની કાતિલમાં કાતિલ ઠંડીમાં પણ પોતાની બાયોને સંકોરતા નહિ. જ્યારે બધા સાધક ઠંડીથી બચવાના ઉપાય શોધતા, તો શ્રમણ ભગવાન મહાવીર ખુલ્લા સ્થળે નગ્ન ઊભા રહેતા. શરદી-ગરમી સિવાય પણ અનેક પ્રકારના કઠોર સ્પર્શ અથવા મચ્છર આદિના ડંખ સહેવા પડતા. રોકાણ માટેનું સ્થળ પણ જાતજાતના ઉપસર્ગોથી ભરાયેલું રહેતું તથા વીંછી, સાપ આદિ ઝેરીલા જંતુ અથવા કાગડા, ગીધ વગેરે ચાંચવાળાં પક્ષીઓની ચાંચનો માર પણ સહેવો પડતો. ક્યારેક-ક્યારેક દુષ્ટ લોકો મારઝૂડ કરતા અથવા તિરસ્કાર કરતા, સ્ત્રીઓ અને બાળકો મજાક ઉડાડતા અથવા ઠેકડી ઉડાડતા, પરંતુ પ્રભુ એ બધી અડચણો અને ઉપસર્ગોની વચ્ચે પણ સમભાવે નિશ્ચલ, શાંત અને સમાધિસ્થ રહેતા અને કોઈ પણ પ્રકારની ઉદ્વિગ્નતા મનમાં લાવતા નહિ.
ક્યારેક કોઈ સ્થળને છોડવાનું કારણ ઊભું થતું, તો કંઈ પણ કહ્યા વગર ચુપચાપ જતા રહેતા. સાધનાકાળમાં મહાવીરે ક્યારેય ઊંઘ કાઢી નહિ, પ્રત્યેક પળે ધ્યાન અથવા કાયોત્સર્ગમાં મગ્ન રહ્યા. વિચરણ કરતી વખતે તેઓ આગળ-પાછળ અથવા આજુ-બાજુમાં ફરીને જોતા નહિ, તેમજ ના કોઈ સાથે વાતો કરતા. દરેક દશામાં સમભાવ રાખીને ઘરે-ઘરે ભિક્ષા માટે જતા, મહેલ, ઝૂંપડી, ધનવાન, કંગાળ આદિનો કોઈ ભેદ-ભાવ રાખતા નહિ. લૂખું-સૂકું, ઠંડુ-ગરમ જેવું પણ પ્રાસુક ભોજન મળતું એને નિઃસ્પૃહ ભાવે ગ્રહણ કરી લેતા, પણ આધાકર્મી અથવા સદોષ આહાર સ્વીકારતા નહિ. શરીર પ્રત્યેની એમની મોહરહિત ભાવના અચરજકારક હતી. ઠંડી-ગરમી જ નહિ, અસ્વસ્થતાની પણ તેઓ અવજૈન ધર્મનો મૌલિક ઇતિહાસ 33369696969696969696969696999 ૩૦૩ |