________________
૪૫
તમારી ત્યાગ–ભાવના પર તો દેશ, સમાજ અને ધર્મનાં પુનર્વિધાન ઘડાયાં છે. તમે જે “ગળીયા બળદ થઈ બેસી જાઓ તે તે ગજબ વળી જાય ! તમારી નબળાઈ પર તે સમાજ રસાતલમાં જાય ! અને એને શરાપ તમારે માથે ઉતરે ! તમારી જુવાનીને જોશ, તમારૂં ઉછળતું ખમીર, તમારી જ્ઞાન-શિક્ષા અને. અને તમારું જીવન-સર્વસ્વ ધર્મની બુઝાતી જાતને પુનઃ પ્રજવલિત કરવામાં ખતમ થઈ જવું જોઈએ.
સમાજ-કલ્યાણને સારૂ–શાસનના ઉદ્યોતને સારૂ આ ઉપદેશ આપવામાં–આવી ઉત્તેજના ફેલાવવામાં જે નાસ્તિકતા ગળે વળગી જતી હોય તો તે અમારે એ “નાસ્તિકતા” ને અમારા ગળાને હાર સમજ રહ્યો. અને એ “નાસ્તિકતા”માંજ અમે સમાજનું ભલું ભાળી રહ્યા છીએ, એથી ઉલટી. આસ્તિકતામાં જે અજ્ઞાન-અન્ધશ્રદ્ધા, નિર્માલ્યતા, દુરાગ્રહ અને નામદ ભરેલાં હોય, તો એવી “આસ્તિકતા” દુનિયાને ભયંકર શરાપરૂપ ગણાય, સમાજનું નખેદ વાળે, ધર્મને ડાટ વાળે. એવી
આસ્તિકતા” પર તે અંગારા વરસે ! એવી આસ્તિકતા ન જોઈએ, ન જોઈએ, અમને હગિજ ન જોઈએ.
હિન્દમાં જ્યારે દાર્શનિક યુગને જમાને હતે.
