________________
ઉ–મારા નમ્ર મત પ્રમાણે તે એવી કાચી 'ઉમ્મરવાળાને દીક્ષા આપવાનો પ્રયાસ ગેરવ્યાજબી છે. એ બાબતમાં પૂર્વકાળનાના દાખલા આપવા અસંગત છે. એ દાખલાઓને ટેકો આજ અપાય તેમ નથી. શાસ્ત્રોની નોંધને ખેટી રીતે લાભ લઈને કાચી ઉમ્મરનાં બાળકોને આજે અમે નથી મૂત્ર શકતા. એમ કરવામાં એ નોંધને દુરૂપયોગ થાય છે, એને ગેરવ્યાજબી લાભ લેવાય છે, એમાં એ શાસ્ત્રનું અપમાન છે. કેઈ નેધ એવી વિધાયક નથી, કે ગમે તે કાળમાં, ગમે તેવા સંગમાં પણ કાચી ઉમ્મરે દીક્ષા આપવાનું વિધાન કરતી હોય. કેઈ કાળમાં બનનાર વસ્તુની છેલા દરજજાની કે છેલ્લી નેધ જોઈ પોતાની ચેલા–ચાપટ વધારવાની કચ્છિા પિષવા મંત્ર જવું બહુ છેટું છે. આ કાળમાં એવી દીક્ષાને વિચછેદ તે કેણ કહે ? પણ એ કાર્ય
જ્યારે દરેક કાળમાં વિરલજ બને છે, તે આ મહાવિષમ કાળમાં તે “જાતિસ્મરણ” જેવા ભાવની જેમ ખાસ કરીને વિશેષ વિરલ હોય એ સાદી અકકલથી પણ સમજી શકાય તેમ છે. વિરલના સંપાદક પણ વિરલાજ હોય વિરલ કાર્ય વિરલાથીજ સધાય. એને રાઈટ “દેવચ%,” “હેમચન્દ્ર” જેવાએનેજ હોય. એવી કદાચિલ્ક વસ્તુને સાધારણ - બાબત માનવી-મનાવવી ઠીક નથી, શાસ્ત્રવિરૂદ્ધ, સમયવિરૂદ્ધ, અનુભવવિરૂદ્ધ અને યુક્તિવિરૂદ્ધ છે.
