________________
૯૬
શ્રીપાળ રાજાના રાસ
ઘર તેડી આવ્યારે, સાજન મન ભાવ્યારે, સાવન મ`ડાવ્યા, આસણુ બેસણાંરે; મીઠાઇ મેવારે, પકવાન કલેવારે, ભગતિ કરે સેવા, ખખ્ખર બહુ પરેરે. ભાજન ધૃત ગાળરે, ઊપર તમાળરે, કેસર રંગરાળ કરે વળ છાંટણાંરે; સવિ સાજન સાંખેરે, મુખે મધુરૂ ભાખેરે. અંતર વિ રાખે કાંઇ પ્રેમમારે. લેઈ કન્યાદાનરે; દે બહુ માનરે. પરણી અમ વાન વધારા વ’શનારે;
२
તવ કુંવર ભાખેરે, કુળ જાણ્યા પાંખેરે, કિમ ચિતની સાખે' દીજે દીકરીરે.
3
અ—કુવરે પણ રાજાની વિનંતી સ્વીકારી, પુરમાં પધારી, ખખ્ખરરાયનું મહત્વ વધાર્યું. કુંવરને મેાટા ભાગ્યના ધણી ને સાભાગ્ય-પ્રતાપવત જોઇ પગલે પગલે (તેમને) નિહાળવા માટે લેાકેાને પણુ, ઘણી જ ઉત્કંઠા વધી–રઢ લાગી. મતલબ કે–રાજા, પ્રજાના અત્યંત હર્ષ અને મહાન ઠાઠ સાથે સામૈયું કરી કુંવરને રાજભુવનમાં તેડી લાવ્યા, તે સર્વ સુજન, સ્વજન ને સજ્જનાને વાત પસંદ પડી, કેમકે કુંવર તેજ સને પસંદ પડયા હતા તે પછી સેાનાનાં સિંહાસના મડાવ્યાં હતાં, તે ઉપર કુંવરને બેસાડી આનંદ પ્રાપ્ત કર્યાં. તે પછી મીઠાઈ, મેવા-પકવાન્ન વગેરેને કેળવી ભેાજન સામગ્રી તૈયારી કરાવી અને બહુ બહુ રીતે ખખ્ખરરાયે કુવરની સેવા ભકિત કરી. વળી ઘી ગેાળનાં મ ́ગળીક લેાજને જમાડયાં, તખેાળ-પાનબીડાં આરોગાવ્યાં અને કેસરનાં રંગરાળ છાંટણાં પણ કરાવ્યાં. તે પછી બધા સજનાની સાક્ષીએ-રૂબરૂ મીઠાં વચના સાથે અને અંતર રહિત અતિ પ્રેમયુક્ત ખખ્ખરરાય મેલ્યું કે, મારા હાથથી કન્યાદાન લઈ મને મહામાન દઈ પરણીને મારા વંશનુ વાન વધારા એટલે આનંદ આનદ.”
tr
(૧–૪)
૪
૧ આ પદ વાતના રૂપને—અસંગતિને મળતુ છે જેથી મેં કાયમ રાખ્યુ છે. સારા કવિઓ, કવિતાનાં મુખ એટલે સ્વમુખ, સન્મુખ, પરમુખ ને પરાંમુખ એ ચાર મુખ હાય છે, તેમાં જે મુખેથી વાર્તા ઉપડી હેાય તે મુખ પૂર્ણ થતાં લગી ( વચમાં ) ખીજા સુખરૂપની વાર્તા આવે જ નહીં, તેમ જ અસંગતિરૂપ ફરે જ નહીં એ વાત ખાસ લક્ષમાં રાખે છે. ભા. ૭,
