________________
म.श्रे.
१२७
२ नदी
| दर्शने लियो विश्राम ॥ १ ॥ जो मन हे चलव तणो तो । होवो इंशियार ॥ नहीं तो उत्तर आपिये । जाउं म्हारे द्वार ॥ २ ॥ हर्ष आश्र कुँवरी हुइ । तरुवर ऊपर जोय ॥ चौ निजर हूयां थका । आनंद अनहद होय ॥ ३ ॥ शानी करी मुजने तदा । आवो अधोभय छोड | गज हमणा जागे नहीं। पूरो महारी कोड ॥ ४ ॥ नीचो उतर्यो तत्क्षणे | ते आइ मुज पास || दोनों मिल सुखिया भया । जाणे फली सहू आस ॥ ५ ॥ * ॥ ढाल ५ मी ॥ कुँवर अभे बुद्धनो भंडारीरे ॥ यह ॥ मदन जी सुणियो सारी | म्हारीरे || मद० || जिणविध परण्यो रायपुत्री मैं । कहूं बींती सारी ॥ आं ॥ एकान्त अवसर पाइ तिण समें । बोले कुँवारी || मले पधार्या कार्य सार्या । कुटम्ब दो मिला || म ॥ १ ॥ मैं उपाय बतायो तस लो । मृत्यू रूप धारी ॥ छोडी जासी दंती तुज । मैं लेस्यूं उठारी ॥ म ॥ २ ॥ इम सुण कुँवरी पडी मृत्यूक जिम । गज जब जा ग्यारी ॥ जगाबे कुँवरी नहीं जागे । तब गयो घबरारी ॥ म । ३ ॥ मरी जाणिने रोयो घणे रो । गयो वन मझारी | मैं निश्चिंत हो कुँवरी पासे । आयो ते वारी ॥ म ॥ ४ ॥ | पछोडी में बान्ध ने कुँवरी । ली पीठ पर धारी ॥ शीघ्र गती तिहांथी चाल्या । कारज थयो धारी || म ॥ ५ ॥ रेवा सरिता पार होवा भगू । भय मन अपारी ॥ तेतले गजन पांय सुणाया । जोवो हूं लारी ॥ म ॥ ६ ॥ काष्ट सुंडमें न्हाठो आवे । वायु वेगारी ॥
4
खण्ड ७
१२७
१ हाथी
