________________
म. श्रे.
१२८
में हुई ते त्रोदशी । मैं ध्यान ने निवारी । म ॥ १९ ॥ हंकारी तव बोल्यो गज थी । जो में जीतब की चहारी ॥ तो तत्क्षण भागी जा ह्यांधी । नहीं तो मोत थारी ॥ म ॥ २० ॥
12 खंड ७ पण ते तो माने नहीं मद भर । करे फिर मसत्यांरी ॥ होणहार आयो जाणी में । दियो 6 बाण मारी ॥ म ॥ २१ ॥ टूट पडे गिरी शिखर ज्युं पडियो । गइ भूथरारी ॥ तडफडतो
चीकार मारतो । बोल्यो ते वारी ॥ म ॥ २२ ॥ मैं तुज किंचित दुहवी नाहीं । पूर्व भव प्यारी ॥ तूं तो मुज मारीने चाली । हुइ होणहारी ॥ म ॥ २३ ॥ तो पण एक कहूं तुज * हितनी । मुज सिर मझारी ॥ मुक्ताफळ छे सहज उपना । ले जो नीकाली ॥ म ॥ २४ ॥ इम बोलता प्राण ज छूटा । ढाल पंचमारी ।। होणहार गत देखो मुगुणा । अमोल उच्चारी ॥ ॥ २५ ॥ 8 ॥ दोहा ॥ हेटा उतर्या तत्क्षणे । मयंगल मस्तक फाड ॥ मुक्ताफल सबही हने । लीना युक्तीये कहाड ॥ १॥ हर्षाया मन में घणा । हुयो अचिंत्य महालाभ
॥ प्राण बच्या सजन मिल.ण । जगियो मन उत्साभ ॥ २॥ फळ अहार गमतो कियो। 2 पीयो शीतल नीर ॥ आणंद धर आगे चल्या । आइ मनमें धीर ॥३॥ मुक्ताफल की
पोटली । राखी महारं पास ॥ थोडा मोती कॅवरीये । पल्ले बान्ध्या खास ॥ a४॥ आगे चाल्या हर्ष थी। कुँवरी कहे कर जोड ॥ जीवित दान आपही दियो । और
सहू पृगसी कोड ।। ५ ॥ए उपकारने फेडवा । करस्यूं महारानाथ || तन मन सेवा मैं धरु
