________________
(१२५) करनारु जे ज्ञान तेने " तत्त्व संवेदन" ज्ञान कहीए. ते ज्ञान शुद्ध चारित्रीओने हाय. एवी रीतना त्रणे ज्ञानो महा मुनिओए कहेला छे अने ते त्रणे मत्यादि विशेषज छे. ___हवे पहेला ज्ञान- स्वरूप कहे छेविषकंटकरत्नादौ, बालादिप्रतिभासवत् ॥ विषयप्रतिभासं स्यात्, तद्धेयत्वाद्यवेदकम् ॥२॥ ____ अर्थ-झेर, कांटा अने रत्नादिकोने विषे बाळकादिकनां जाण. पणानी पेठे हेयत्व आदिकनो निश्चय नहीं करावनारुं " विषयप्रतिभास" ज्ञान होय. २. ____टीकानो भावार्थ-विष एठले अतिविष वच्छनाग आदिक तथा कंटक एटळे बावळ आदिकना अवयवो (कांटाओ) विगरे हेय पदार्थों तथा रत्न एटले मरकत मणि आदिक बीजी उपादेय वस्तुओ तेने विषे बाल तथा अति मुग्धोनुं जे ज्ञान, तेना सरखं " विषय प्रतिभास" ज्ञान होय. हवे ते "विषयप्रतिभास" ज्ञान बाल आदिकना ज्ञान सर केम छ ? ते कहे छे के-ते ज्ञान, ज्ञेय विषयो, तजवापणुं, तथा उपेक्षवापणुं जणावी शकतुं नथी, अर्थात् बाल आदिकनुं ग्रहण करवापणुं ज्ञान, जेम विष आदिक विषयना रूप आदिकनेजजाणे छे,पण तेना हेयत्व आदिक धर्मने जाणतुं नथी, तेम जे ज्ञान ग्रंथीभेद जेओने नथी थएलो एवा बहुश्रुतोने पण (तेओना) मोहथी मलीन थएला मनपणाए करीने, अतत्वोनी हेयतानो, तथा तत्वोनी उपादेयतानो विचार कराववामां असमर्थ होय, अर्थात् तत्त्व अने अतत्वने तुल्य